Tarja Turunen - Walking in the Air

Kolejny ciepły poranek, kolejny raz wieje z południowego wschodu, wiatr jakby silniejszy niż wczoraj, będzie się szybko jechać :)
Wyjeżdżam znowu nieco później niż planowałem, ale coś nie mogłem się pozbierać, a może nie chciało mi się?
Zastanawiam się czy nie pojechać szosami, wczorajszy przejazd uświadomił mi, że w lesie jest w zasadzie sucho, z kilkoma kałużami, jednak szosami będzie szybciej, a na czasie mi zależy. Całkiem spory ruch, szczególnie na początkowym Katowickim odcinku, szczególnie Panewnicka daje się we znaki. Na szczęście dalej jest zdecydowanie lepiej, Zaciski jeszcze standardowo w Zabrzu, wymijam je chodnikiem, niby jest inna opcja, ale nadłożyłbym nieco drogi, a na to nie mogę sobie pozwolić dzisiaj. W Gliwicach za to wlokę się przez dobry kilometr za autobusem..., gdy jednak tylko wjeżdża w zatoczkę mijam go i pędzę dalej. W firmie spoglądam na liczniki..., wow..., niezły czas... czyżbym wracał do zdrowia?

Coś tu ma powstać, czy tylko rozwalili nieckę? © amiga

Scorpions and Tarja Turunen - The Good Die Young

Kilka minut przez 17:00 jestem już gotowy do wyjazdu, nieco wcześniej zdzwaniam się z znajomym, spotkanie za ok 90 minut na Stargańcu, krótka ocena wariantów i chyba pojadę dość mocno lasem, najlepsza opcja to wyjechać gdzieś na Helembie i odbić na Mikołów i Starganiec.
Tuż za Gliwicami wbijam się w lasek Makoszowski, by na moment wyjechać w Makoszowach i później w Kończycach, tam do zaliczenia mam węzeł z A4-ką, za to dalej już jadę lasem, tak jak planowałem, spoglądając na zegarek pozwalam sobie nawet na małą korektę, zahaczam o bankomat, kasa może się przydać na miejscu ;). Dalej ul. Pułaskiego i szlakiem dojeżdżam w okolice Mikołowa, tam odbijając na Starganiec. Docieram przed czasem ;), kilka fot i dojeżdża Robert, zamieniamy kilka słów i wspólnie jedziemy spacerowym tempem  w kierunku Piotrowic :),  W ten sposób mija dobre 30 min, ale dawno się nie widzieliśmy ;) Na ochojcu rozstajemy się i każdy pędzi do domu.


Na Stargańcu © amiga

happysad - "Nostress"

Czuję zmęczenie po wyjeździe po Ciupadze..., tyle, że to nie są zakwasy, czuję ból całej prawej strony tej obitej w Otwocku. Zastanawiam się czy nie uderzyć do lekarza, jednak... spróbuję to przeczekać, chyba nie chcę nic wiedzieć przed kolejnym weekendem, przed firmowym wyjazdem do Siewierza, muszę tam dojechać... 
Za to dzisiaj pogoda wyraźnie mi sprzyja, nie dość, że jest ciepło to na dokładkę wieje przez całą drogę w plecy, w końcu po dłuższym czasie zmienił się wiatr, pewnie będę na niego narzekał wracając, ale w tej chwili jestem z tego zadowolony. Trasa dość zgrabnie mi idzie. Piorunem mijam kolejne dzielnice, Panewniki, Kochłowice, Halembę, Bielszowice.... i tutaj mała niespodzianka, rozkopali kolejną drogę, po raz kolejny muszę kombinować jak przejechać po tym fragmencie czegoś co było jeszcze nie tak dawno drogą...
Jeszcze chodnik jest nieruszony i to chyba jedyna opcja z tego miejsca... 
W Zabrzu standardowe zamieszanie, ale jest przed 8:00, tutaj zawsze są korki o tej porze, dlatego delikatnie odbijam w omijając centrum przez os Janki. Docieram do firmy... w niezłym czasie... nie wiem jak to jest im bardziej coś mnie boli tym szybciej jadę?

Konik z Mikulczyc ;) © amiga

Kac - Koniec Świata

Zapowiada się ciężki maraton górski, baza zlokalizowana jest w Jordanowie na granicy Beskidu Żywieckiego i Makowskiego. Jak zapowiadają organizatorzy do pokonania będzie 165km w poziomie i 4500m w pionie w czasie 13 godzin. Całość została podzielona na 2 pętle, pierwsza o długości ok 110km i druga 46km. Prognozy wskazują na bezchmurne niebo i temperaturę oscylującą w okolicach 30 stopni. W pierwszej chwili jesteśmy z tego zadowoleni, bo to spora odmiana po ciągnących się deszczach, pluchach, śnieżycach… Po chwili jednak nachodzi nas refleksja… 30 stopni, góry… 160km… - idealny przepis na odwodnienie…
Start przewidziany jest na 9:00, rowery są już dawno przygotowane, kilkanaście min przed startem, czeka nas odprawa, organizatorzy dzielą się swoimi spostrzeżeniami, po ostatnich ulewach jest trochę błota, w kilku miejscach trzeba uważać… głównie chodzi o główne drogi które powinniśmy omijać szerokim łukiem, ale… o tym wiemy sami…


Krótko przed odprawą © amiga

Sporo zawodników © amiga

A po piąte i po szóste © amiga
Chwilę przed startem dostajemy mapy i możemy zająć się wykreślaniem wariantu…, dość szybko… dochodzimy do konsensusu, zaczynamy od PK5 i zaliczymy wpierw północną część mapy a później południową. Staramy się ograniczać do szos, jednak w wielu miejscach nie ma innej możliwości czeka nas teren…. A patrząc na gęste poziomice to może się skończyć spacerem.

PK05 – złamane drzewo

Początek dość banalny, nawet przewyższenie niewielkie, po kilku km odbijamy w teren, nad nawigacją nie zastanawiamy się.., ciągnące się pociągi bikerów wskazują właściwe miejsce. Podbijamy karty i ruszamy dalej

PK03 – kępa drzew

Punkt zlokalizowany jest w pobliżu Łętowni, wracamy na szosę i ponownie kilka km dość spokojnej jazdy, odbijamy na szuterek i wkrótce odnajdujemy lampion, zresztą po raz drugi spora grupa zawodników pojawiających się z przeróżnych stron… wskazuje miejsce ukrycia perforatora. Prawie standardowo tuż przed PK łapię gumę co zmusza nas do kilkuminutowego postoju. W końcu wszystko jest ok i możemy ruszać dalej.

PK02 – Przecięcie drogi ze strumieniem

Na zjeździe do szosy zastanawiam się gdzie pojechali nasi znajomi, zawracając z PK… już po chwili widzę, że można było spokojnie pojechać na PK 4 po poziomicach zostawiając PK02 na później… Trudno… już jest za późno na korektę, trzymamy się planu. Tuż przy skrzyżowaniu drogi coś na mapie nam nie do końca pasuje… Po raz pierwszy przekonujemy się, że dane niekoniecznie są aktualne, droga jest jakby…. zarośnięta i mało przebieżna… niemniej docieramy do lampionu. Za to zaczynam odczuwać pierwsze spotkania z podjazdami. To przynajmniej częściowo ciągnące się problemy z zatokami, z dodatkowo nałożonymi problemami po kontuzji na ZaDyMnie. Pora jednak ruszyć dalej.

PK01 – kopiec kamieni

Kilka km dość paskudnego podjazdy, dla mnie częściowo podejścia…, za to na samym końcu pojawia się drobny problem z odnalezieniem kopca… Chwilę zajmuje zanim go namierzyliśmy…. Jest mocno zarośnięty trawą i nie do końca jestem przekonany, że pod spodem są kamienie.

PK04 – zakręt szlaku

Czeka nas zjazd niebieskim szlakiem pieszym… i… muszę przyznać, że psychika nie pozwalała mi jechać, wypłukane wąwozy pełne kamieni czy błota…, to nie najlepsza opcja. Gdzieś na łące rozmawiam z Darkiem, czuję, że to nie jest mój dzień, nie pora na góry… Po kilku minutach rozstajemy się…, chyba po raz pierwszy podczas naszych wypraw. Wiem jedno, będę podążał wytyczonym przez nasz szlakiem, przy czym jeżeli poczuję się, źle to zjeżdżam do bazy i daję znać Darkowi. To będzie najlepsza opcja, przynajmniej jeden z nas ma szansę powalczyć w tak trudnym terenie.
Górski zjazd na szczęście zaczyna być bardziej łagodny, z mniejszymi kamieniami, dość szybko osiągam szosę, teraz kolejny podjazd i na rozwidleniu skręcam nie tak. Droga zaczyna piąć się ostro w górę i powoli odbija na południowy-zachód… Muszę wrócić do skrzyżowania, natykam się na Darka wracającego z PK :) Chwilę później podbijam kartę i jadę dalej…

PK21 – róg młodnika przy ogrodzeniu

Niesamowicie długi i szybki zjazd…, kilka km z prędkością przekraczającą 50km/h, tylko czemu tak krótko… Zatrzymuję się przy mostku, spoglądam na mapę, wg której powinienem przy nim skręcić, kilka sekund później, znowu spotykam Darka, zamieniamy kilka słów i każdy leci dalej…. Bez większych problemów odnajduję kolejny perforator. Zawracam i pora na

PK20 – róg polanki

Początek to droga ciągnąca się wzdłuż doliny Bystrzanki, na początku Bystrej czeka mnie odbicie w teren… na początku jest płasko, jednak im dalej, tym nachylenie większe… Natykam się na jakieś zabudowania… samochód na podwórzu… czyżbym źle skręcił? Wygląda jakbym wjeżdżał o zagrody… Kilka zdań z gospodarzami i dowiaduję się, że to jest droga i która tuż za budynkiem zakręca… Od razu mi lepiej, ale gdy tylko mijam zabudowania widzę co się szykuje, Zjeżdżający Darek pociesza mnie, że dalej jest jeszcze gorzej… 10-15 minutowa wędrówka i jestem u celu. Podbijam karty i chwila przerwy, muszę uzupełnić płyny. Mija kilka min. i docierają „Zdezorientowani” taszcząc swoje maszyny. Przynajmniej nie tylko ja… Zamieniamy kilka zdań, słyszę, że chcą na kolejny PK jechać wbijając się na czerwony szlak… i później odbić na zielony rowerowy. Zaczynam rozważać alternatywę w stosunku do tego co zaplanowaliśmy z Darkiem…

Chyba nie tylko dla mnie było za stromo © amiga

Piękna panorama gór © amiga

Na punkcie © amiga

PK18 – róg ogrodzenia

Bardzo długi przejazd szosami, po drodze widzę jak „Zdezorientowani” skręcają na czerwony szlak, przez moment po głowie chodzi mi myśl by za nimi jechać… w grupie będzie raźniej…, ale… nie… trzymam się planu. Chwilę później trafiam na otwarty sklep…, nie zastanawiam się, staję, uzupełniam zapasy wody, koli i rozkoszuję się zimnym lodem :). Trzeba się zbierać, przede mną jeszcze sporo drogi…, odbijam w kierunku Jarominy i coś ciężko mi się kręci… droga wydaje się w miarę po płaskim… jednak coś nie mogę wykręcić więcej niż 18km/h. W końcu docieram do miejscowości, droga się kończy, z mapy wynika, że za zabudowaniami powinienem skręcić… więc jeszcze kawałek jadę prosto, tyle, że nie ma śladu po zielonym rowerowym… Zawracam. Po raz drugi przekonuję się jak nietypowa jest tutaj zabudowa, znowu drogę pomiędzy zabudowaniami potraktowałem jako pojazd do posesji… Zbyt kręte szosy, zbyt blisko siebie położone budynki…, mylące trochę. Za to dalej już banalnie… kilka min później trafiam na lampion. Wracając trafiam na Darka…, też miał tutaj problemy… a jak później się dowiedziałem to najgorszą opcją była jazda zieloną rowerówką… dobrze, że tym razem trzymałem się wyznaczonej trasy…

PK15 – szczyt małego pagórka

Dojazd wydaje się prosty, ważne by skręcić we właściwą ścieżkę, punktem odniesienia jest dla mnie zaznaczona na mapie remiza strażacka. Tyle, że są 2 w odległości ok 700m.Pierwszej nie zauważam, bo jest nieco odsunięta od drogi, za to druga jest świetnie rozpoznawalna. Nie zdaję sobie jednak sprawy że przestrzeliłem. Ignoruje pozostałe przesłanki ciesząc się, że jest rzeczka, kapliczka… więc muszę być we właściwym miejscu. Skręcam w drogę prowadzącą z grusza na północny-wschód i podjeżdżam… droga gdzieś mi ginie… tzn robi się mniej przejezdna, jeszcze raz analizuję mapę, przecież dobrze wjechałem… Postanawiam dotrzeć do ściany lasu… a tam odnajdę właściwą drogę… Tracę sporo czasu… w końcu jestem… odnajduję ścieżkę, tyle, że rozgałęzienia mi się nie zgadzają, jeszcze raz spoglądam na mapę i rozważam przypadek gdy skręciłbym za drugą remizą. Dopiero teraz zauważam, że przy obu jest rzeczka, przy obu jest kapliczka… No to sobie pojeździłem….
Wbijam się na jakąś bardziej przejezdną drogę, niż to czym przyjechałem. Zjeżdżam do miejscowości i tym razem trafiam bezbłędnie… Podbijam kartę i zawracam.

PK19 – stadnina (bufet)

Nawigacja banalna, za to podjazd w upale mnie męczy… czuję go… końcówka to zjazd, w budynku przy stadninie jakaś impreza, może się wbić? Dowiaduję się, że nasz bufet jest ciut dalej. :) Nie ma w nim piwa w zamian woda, coś na ząb… i 10 min przerwy. Spotykam też kilka osób jadących od południa, chwila rozmowy, dzielimy się wskazówkami i ruszamy w swoich kierunkach

PK16 – przepust

Początek to podjazd…, a tak fajnie się zjeżdżało…, na szczycie odbijam na niebieski szlak i szukam miejsca odbicia na zielony rowerowy, pomimo braku oznaczeń trafiam bezbłędnie, za to dalej pojawia się mały kolejny błąd nawigacyjny, gdzieś przegapiam zjazd w kierunku Sidziny… za to trafiam na żółty szlak… trudno, pojadę trochę dookoła. Gdybym widział co mnie czeka to pewnie bym zawrócił… ale… pcham się dalej… początkowo da się jechać, kilka razy przekraczam wijący się strumień, w końcu żółty zaczyna prowadzić korytem…, kamieniste podłoże uniemożliwia jakąkolwiek jazdę, za to zima woda…. dodaje sił… przy tym ukropie to zbawienne… Kilka km dość paskudnego podłoża, łąk, grzęzawisk…, spotykam jakiegoś autochtona…, zagaduję o drogę na Sidznę…, niepokoi mnie tylko ta siekiera w ręce. Zaciąga dziwnie z rosyjskiego… hm…. Szkoda czasu, ruszam dalej….

Jeszcze mnie cieszyły takie widoki © amiga

Może kilometr dalej natykam się na Darka, który zaplanował przebicie się żółtym szlakiem w kierunku PK 8, odradzam mu ten spacer. Zmienia plan i kawałek powinniśmy jechać razem, zieloną rowerówką, ja trafię na 16-kę o on odbije na 8-kę. Tyle, że droga gdzieś nam ginie na szczycie i robimy wielkie koło… próbując się przebić przez las. Lądujemy w okolicy miejsca gdzie skręciłem na żółty szlak… Masakra…

Gdzieniegdzie trochę błota © amiga

Decyduję że 16-ka będzie moim ostatnim PK, mam dość upału. Rozstajemy się ponownie z Darkiem…, jadę jeszcze 3km i powinienem dotrzeć na PK. Jako, że kręci się tak kilku znajomych to z lampionem nie mam problemu. Wracam na szosy i nimi mam zamiar pociągnąć do mety.

Meta

Przejazd przez Sidzinę rozpoczynam od wizyty w sklepie. Litr pepsi znika w ciągu chwili, ale mam drugi :) na później.
Dojeżdżam do rozjazdu na Toporzysko, już raz tędzy jechałem jadąc na PK15, wiem, że czeka mnie kilka km podjazdu. Męczy nie, czuję, że to końcówka sił, jednak po ok 20 minutach Pepsi zaczyna działać. Krótki postój na szczycie i zjeżdżam, zjeżdżam, zjeżdżam… Dopiero tuż przed Jordanowem lekki podjazd, w okolicach przejazdu kolejowego spotykam Adama jadącego na drugą pętlę.

Kościół w Jordanowie © amiga

Ciekawa architektura © amiga

Wjeżdżam do Jordanowa, zdając sobie jednak sprawę, że wiele dzisiaj nie powalczyłem, to staję w centrum na małą sesję foto. Kilka min później melduję się w bazie. Jest prawie pusto. Co ciekawe dopiero 2 osoby pojechały na drugą petlę, a jest coś koło 20:00. Idę się ochłodzić, kąpiel przywraca mnie do życia, mam czas by porozmawiać z organizatorami, jestem zachwycony terenem, okolica zupełnie mi nieznaną. Wkrótce dojeżdża Darek z kilkoma PK więcej. Widzę, że trasa i pogoda odcisnęły na nim swoje piętno.

Darek na mecie © amiga

Rammstein - Rosenrot
Dojeżdżamy do Jordanowa, jest sporo czasu, organizatorzy też dopiero się rozpakowują, w bazie jedynie 2 znajome osoby..., zamieniamy kilka zdań i idziemy przygotować rowery do jutrzejszego wyjazdu. Dość sprawnie to idzie, zastanawiam się co teraz? Może mała przejażdżka po okolicy? Będziemy wiedzieli z czym jutro przyjdzie nam się zmierzyć... 
30 minut to może nie jakoś specjalnie dużo, ale jedno jest dla nas oczywiste, lekko to jutro nie będzie :)
Przy okazji zauważam, że zapomniałem pasa do pulsometru, ech... chyba za szybko się zbierałem w firmie...


Samotny rycerz na swym koniu © amiga

Labyrinth - OOMPH!
Poranek mocno szosowy, jednak dzisiaj nie mam ochoty na spinanie się, to ma być luźna przejażdżka do pracy..., tylko tyle by nogi nie zapomniały jak się kręci. 15 stopni to może nie szczyt tego czego bym oczekiwał po później wiośnie, ale nie ma co narzekać. Jeszcze nie tak dawno było 0 i też jeździłem. Droga mija dość szybko, dzień w pracy zapowiada się też raczej ciężki, ale... będzie krótki, musimy wcześnie dzisiaj wyjść by dotrzeć do bazy w Jordanowie.


W Śląskim Ogrodzie Botanicznym © amiga

My Apocalypse - Arch Enemy

Z domu udaje się wyjść nieco wcześniej niż wczoraj ;P 7:05 i siedzę an rowerze, lekkie mgły, 15 stopni na starcie, bardzo delikatny wiatr, ciężko mi ustalić kierunek... chyba południowy, ale pewny nie jestem. Za to szosy witają mnie wzmożonym ruchem, na szczęście jeszcze kilka tygodni i będzie pusto. Zaczną się wakacje i ruch powinien zmniejszyć się o ok 1/3. W chwili gdy dojeżdżam do Zabrza wybija 8:00, objeżdżam centrum nieco tyłem, przy lasku Makoszowskim. Za to na granicy z Gliwicami jest już nieźle, pustawo... więc ostatnie kilka km idzie dość sprawnie, bez niepotrzebnych przerw w jeździe.


Jeszcze jedna fota ze Złombolu w Katowicach z 2010 roku © amiga

Arch Enemy - Burning Angel
Wyjeżdżam z pracy, dzisiaj specjalnie mi się nie spieszy, chcę się gdzieś ciut dalej przejechać, sprawdzić jak mi pójdzie na podjazdach. Wiem, że w okolicy nie poszaleję, bo nie ma mowy o długich stromych podjazdach które mnie czekają już w sobotę. Wybór pada na opcje Mikołów....
Gdy jednak dojeżdżam do Zabrza, zaczyna lać, spoglądam na niebo, to raczej krótka wiosenna burza, chmura nie jest zbyt wielka. Zatrzymuję się na 10 min pod wiaduktem, by przeczekać największą nawałnicę.... 
Przestaje padać, więc ruszam dalej, kieruję się początkowo na Przyszowice, Paniówki, Chudów, jednak tym razem nie zatrzymuję się przy zamku, zobaczymy co będzie dalej.
Przed Mikołowem robię sobie przerwę wjeździe w Śląskim Ogrodzie Botanicznym. Wiele razy tędy jechałem i nie skorzystałem z okazji, dzisiaj jest jednak inaczej, widok podjazdu i informacje ze znajomych blogów wskazuję, że można się tutaj nieco spocić. Wjeżdżam na sam szczyt po drodze podziwiając rzeźby, kwitnące rośliny... 
Wchodzę na szczyt wieży by porobić trochę zdjęć...
Zaczyna padać, burza wraca, w sumie spędzam w ogrodzie dobre 30-40 minut przemieszczając się w chwilach pomiędzy kolejnymi falami deszczu. W końcu gdy nieco się przejaśnia decyduję się na wyjazd... Na niebie w oddali dalej widać ciemne chmury, pozostało mi jechać jak najkrótszą drogą do domu... Mijam centrum Mikołowa, na rynek też muszę w końcu zawitać, i dalej przez Zarzecze, Podlesie, Piotrowice... 


Ciemne chmury © amiga

Schroniła się przed deszczem? © amiga

Szarak czeka na dole © amiga

Okno na świat © amiga\

Znowu pada © amiga

Panorama placu zabaw © amiga

Czerwony Tulipan - Madonny
Poranek dość ciepły, co... trochę zaskakuje, ale to może efekt późnego wyjazdu, chociaż prognozy wskazywał zupełnie coś innego.
Z rana krótka wizyta u lekarza, dostałem "pozwolenie" na wyjazd w góry, tyle, że dalej czuję się osłabiony, dalej jest coś nie tak..
Próbuję nieco się zmęczyć, w końcu w weekend czeka mnie/nas przepierducha w Jordanowie. Gleba w Otwocku dalej mnie prześladuje, niemniej, czuję się już nieźle, wszystkie zewnętrzne uszkodzenia w zasadzie już zniknęły. Tylko to płuco... 

Drogami za to jedzie się dość przyjemnie, szubko mijam kolejne dzielnice, Dopadam wrót firmy i trzeba się szybko przygotować do pracy, trochę tematów się dzisiaj urodziło.

Złombol 2010 - zdjęcie archiwalne © amiga

Pod Budą-Jak kapitalizm to kapitalizm
Jakimś cudem udało się dzisiaj wyjść nieco wcześniej. Już o 16:30 jestem w drodze, w zasadzie dopiero na początku tej drogi.
Zaczęło się też wyraźnie poprawiać w pogodzie, wyjeżdżając termometr pokazuje mi nieco ponad 20 stopni... 
Gnam szosami, spieszy mi się, o 18:00 muszę być już w domu. Gdzieś w okolicach 19:00 jestem umówiony więc nie ma mowy o tym by o coś jeszcze zahaczyć. Końcówka to ul Bałtycka i fragment terenu, jeszcze jest mokro, trochę błota..., chyba trzeba będzie jeszcze poczekać zanim wjadę w las...

Jeszcze jedno wspomnieniowe zdjęcie ze złombolu © amiga