Wyjeżdżam około 7:13... na zewnątrz rześko... temperatura zaskoczyła, ubrałem się jak zwykle... jednak nie spojrzałem na termometr i jest mi zimno... zastanawiam się, czy nie wrócić się po softshella. Nie... dam radę...
Ruszam spod firmy jeszcze przed 17, jest dość ciepło, wiatr w plecy. Początkowo trochę samochodów na drogach, jednak już w Zabrzu mocno się luzuje, Jazda dość szybka bezproblemowa, nie licząc kilku baranów... Powoli zaczyna się rok szkolny i już widać niedzielnych kierowców, co prawda do niedzieli jeszcze daleko, ale kto żyw siada za kierownicą, a to, że nie zna przepisów...
Udaje mi się wyjechać ciut wcześniej niż wczoraj, chyba trochę się wyspałem, za oknem pojawiło się słońce... tyle, że po wczorajszych ulewach wszędzie sporo kałuż.
Wyjeżdżam około 17, meteo wieszczy burze, radary nie pocieszają, widzę na nich nadciągające burze z południowego-zachodu, może się zmieszczę między nimi? W plecaku mam przeciwdeszczówkę - tak na wszelki wypadek.
Temperatura w okolicy 24 stopni, gnam po drogach ile sił w nogach, byle uciec burzy...
Dzień zaczyna mi się bardzo wcześnie, budzę, się około 5:00, parę spraw do ogarnięcia, jakieś lekkie śniadanie, ostatnie rzeczy lądują w plecaku i w drogę, ruszam na dworzec PKP w Katowicach, drogi puste, nie ma żywego ducha. W końcu to Niedziela. Docieram na dworzec. Pociąg już stoi, pakuję się do środka, rower zawieszam na haku... i... może usnę, ale wiem, że w pociągu średnio mi się to udaje...
Na którejś z kolejnych stacji wsiada pani z rowerem... a w Myszkowie ktoś jeszcze... nie wiedzę, dopiero po jakimś czasie okazuje się że to Jacek wraca z Korno. Jest o czym pogadać, przy okazji podziwiam mapy :)... Punktów jak ziaren maku... o zaprojektowaniu pętli nie ma mowy, tutaj trzeba było jechać na żywioł... Czas leci. Wysiadam wcześniej w Łodzi Widzew.
Mam chwilę czasu sprawdzam jak wyglądają przyjazdy pociągów, na którym peronie się ustawić... i czekam kilka minut...
Przyjeżdża pociąg. Ze środka wyskakuje z Bocianem u boku moja Karolina Po krótkim powitaniu, na szybko ustalamy wstępny plan... pierwszym punktem ma być Kirkut... dojazd dość prosty, w Łodzi jest sporo rowerówek, a przynajmniej coś co ma je udawać. Na niektórych fragmentach jest ok, na innych... masakra. Stare przed kilkudziesięciu lat płyty powyginane we wszystkie strony, niespodzianki w postaci ginących rowerówek, brak oznaczeń i schody... Jeszcze niedawno narzekałem na paskudne rowerówki na śląsku... Patrząc na te Łódzkie... już mi chyba ni będzie przeszkadzać te kilka kałuż i gałęzi na DDRce w Kochłowicach, czy lampy centralnie na środku drogi...
Kraj niby się rozwija, ale bubel goni bubel, projektanci rowerówek nie wiedzą co czynią, aż ktoś ich nie zaskarży za narażenie życia, bądź jego utratę... No dobra pojechałem ten temat w końcu nie jest naszym celem. Nie przyjechaliśmy tutaj by narzekać na stan infrastruktury.
Dojeżdżamy na Kirkut, jest ukryty wśród drzew z nie do końca oczywistym wjazdem. Nie wchodząc do środka w oczy rzuca się jego wielkość, jest... przeogromny...
W pierwszej kolejności zahaczamy o punkt wydawania/sprzedaży biletów... jak się później okazuje znajduje się z boku domu pogrzebowego. Pomieszczenie zionie stęchliznom, grzybem, jest odrapane... ale jest monitoring ;)
Rowery zostawiamy przypięte do ogrodzenia, a sami udajemy się w czeluście nekropolii. Już na wstępie zauważamy sporą ilość wycieczek młodzieży z Izrael. Każda ma przewodnika, każda ma obstawę z Mosadu. Ta ostatnia nie rzuca się w oczy za bardzo. W Oświęcimiu kilka lat temu wyglądało to tak, że kręciło się wokół wycieczki 2 smutnych panów z bronią. Tym razem jest jeden gość, ubrany po cywilu, obserwujący okolicę i ludzi odwiedzających cmentarz. Wypchane okolice pach wskazują, że nie jest zupełnie bezbronny. Zastanawiam się po diabła im taka obstawa... chociaż... w tym kraju już jest wszystko możliwe... zaczynamy czcić żołnierzy wyklętych którzy byli mordercami. Zabijali cywili innej wiary, innego pochodzenia...
Ale nie o tym miało być
Przechadzamy się alejkami, cykając fotki, to tu to tam... Kikrut jest jednym z tych bardziej zadbanych, opłata biletowa idzie na oczyszczanie, restaurację macew. usuwanie roślinności, prace porządkowe. Z jednej strony dobrze, że ktoś o to dba, z drugiej... klimat zarośniętych cmentarzy żydowskich gdzieś znikł... Udaje się jednak odnaleźć kilka ciekawych miejsc.
Po dłuższym pobycie na kirkucie zahaczamy jeszcze o pomnik i dom pogrzebowy. Przyznam się że po raz pierwszy jestem w takim miejscu, niektóre akcesoria przywodzą na myśl szpitale psychiatryczne rodem z horrorów...
Po dobrych kilkudziesięciu minutach udajemy się nieco dalej na stację Radegast, miejsce to zostawia jakiś ślad na psychice, zresztą podobnie jak wizyta w obozach zagłady z którymi jest związana... To tutaj odchodziły ładunki z ludźmi do takich obozów...
Sam dworzec z dobudowanym muzeum... nie do końca wiem jak to nazwać, bo to długi tunel z listami, rzeczami które zostały po ludziach. na końcu znajduje się pomieszczenie z miejscem na ogień... wychodząc zauważam, że przypomina to piec krematoryjny... skojarzenie miałem tylko jedno...
Przechadzając się wzdłuż zabudowań natykamy się na tą samą wycieczkę z Izraela którą widzieliśmy kilkanaście minut temu na kirkucie...
Wyjeżdżając spod stacji mamy problem by ustalić jeden wariant dalszej wycieczki, trochę mieszamy, trochę kombinujemy, ale wyjeżdżamy na czarny szlak rowerowy prowadzący po wzgórzach łódzkich. Jak się okazuje po chwili plan musimy skorygować bo... ta tym fragmencie niewiele będzie do zobaczenia.
Kierujemy się na Dobrą, tam z daleka widać kościół Starokatolicki Mariawitów, trwa msza, więc nie poszalejemy z aparatami, zaskakuje za to niewielka ilość wiernych. Ale jak mi tłumaczy Karolina to Starokatolicy, jest ich niewielu w okolicy...
Nieco dalej znajduje się kościół katolicki, również trwa msza, ludzi sporo, wręcz wylewają się z kościoła, patrzą na nas spod byka, więc tylko szybka fota i ruszamy dalej.
Jest coś koło 13, chyba pora by coś zjeść. W Dobrej był bar, nawet zaznaczony ma mapie, z zewnątrz wyglądał raczej na coś sklepo-barowego rodem z PRLu, obsługa pewnie czekała na koniec mszy, gdy chłopi przyjdą na niedzielne piwko, albo dwa. Odpuszczamy to miejsce Za to wg mapy nieco dalej również coś się znajduje, jakiś hotel, restauracja, może bezie to coś sensownego?
Po drodze miał być młyn, ale krążymy przy skrzyżowaniu gdzie wg mapy powinien stać, nie ma... pytamy się mieszkańców, i dowiadujemy się, że "już nie ma". Cóż... nieco dalej jest nasz hotel... tzn ten z mapy, stajemy, sporo ludzi, jakieś poprawiny... ale wewnątrz można coś zjeść. Ludu tyle, że po chwili za radą Karoliny odpuszczamy, po drodze na odcinku około 10 km są jeszcze 2 interesujące nas oznaczenia - nóż i widelec.
Dojazd jednak pod górkę, po szutrach, na szczęście są też asfalty, czasem lekko sfatygowane, ale są ;) Docieramy do kolejnego Hotelu, ludzi niewiele... - to Ośrodek Campoverde. Po pierwsze coś do picia, bidony wysychają, i oczywiście coś do zjedzenia... Możemy podelektować się cisza, spokojem. Po 10 minutach docierają napoje, uff... jakie to dobre... kolejne kilka minut i dostajemy danie główne... Objętościowo nie zachwyca, ale jest zjadliwe i świeże... Miła obsługa... Jednak to nie to co Tomaszowski Kwadrans... ;)
Po posiłku ruszamy na Nowosolną, skrzyżowanie było już kilka razy w TV m.in. w absurdach drogowych, to jakaś porażka... 8 schodzących się w jednym miejscu dróg... jakim cudem przejechaliśmy...? nie mam pojęcia... aż prosi się w tym miejscu o rondo, załatwiło by wszystkie problemy. Tuż za skrzyżowaniem spotykamy znajomych z różnego rodzaju rajdów... zamieniamy kilka zdań i lecimy dalej na Wiączyń, gdzie zahaczamy o stary cmentarz z okresu I wojny światowej. Kilak zdjęć i ruszamy dalej,. może 100 m od cmentarza natykamy się na tych samych znajomych... ale już się nie zatrzymujemy...
Przyglądamy się mapie, zamiast na Zamość postanawiamy pojechać na Michałów zaliczając po drodze stary młyn, jego stan jednak pozostawia wiele do życzenia, myślę, że za kilka lat zostanie rozebrany, stan fatalny... Spoglądamy na zegarki ile mamy jeszcze czasu, muszę dotrzeć max około 19:40 na stację w Piotrkowie Trybunalskim, chwila zastanowienia i... pojedziemy w kierunku Wolborza.
Po wyjściu z kościoła jedziemy przez Będków gdzie krótki postój poniku ofiar oraz kościele z którym Karolina ma sporo wspomnień, opowiada mi o nich :) Dziękuję...
Do Wolborza jeszcze kawałek, patrząc na mapę zauważamy jakiś dworek w Drzazgowej Woli, niestety gdy docieramy an miejsce niewiele widać, teren jest ogrodzony, z daleka widać chyba tylko stodołę... nic... nieco dalej w Lubiatowie też jest dworek do kompletu z folwarkiem. Tego pierwszego nie udaje nam się zobaczyć, znajduje się na mocno zarośniętej kwaterze. Ten drugi możemy podziwiać tylko z daleka, gdyż dostępu chroni gruby łańcuch i informacja o ochronie. Z jednej strony szkoda, że nie można podjechać bliżej, z drugiej nie każdy chce być atrakcją turystyczną.
Pozostało udać się do Wolborza, w planie mieliśmy jeszcze jeden młyn... jednak zegarek uświadamia nas, że nie mamy już na ten punkt czasu. Stajemy w centrum Wolborza, ostatnie kilka zdjęć. Dostaję od Karoliny pączka na drogę...
Kilka minut pożegnania i ruszam mam do przejechania około 17km i góra godzinę czasu. Niby powinno wystarczyć, jedna wolę mieć te kilka minut w zapasie, może się w końcu zdarzyć wszystko włącznie z paną...
Od Wolborza gnam na złamanie karku, ale pozwalam podpowiadać sobie nawigacji kontrolując na mapie trasę wycieczki, pierwotnie już w Wolborzu miałem wbić się na serwisówkę wzdłuż autostrady S8, jednak nawigacja uparcie kieruje mnie inaczej, spoglądam na mapę, faktycznie jest inny wariant... cóż pomimo braku czasu spróbuję. Odbijam nieco później niż zaplanowała nawigacja, skręcam w ul Polną, nazwa oddaje to co napotkałem... na szczęście ten odcinek nei jest zbyt długi to około 1,5 km, najważniejsze, że nie ma piasku i błota.
Wyjeżdżam w Proszeniu, tam przekraczam autostradę i już dalej serwisówką gnam do Piotrkowa, po drodze podziwiam zachodzące słoneczko, jednak, nie zatrzymuję się, czasu strasznie mało... a jeszcze sporo kilometrów do celu, tym bardziej, że przejazd przez miasto nigdy nie jest szybki, zawsze są jakieś światła, skrzyżowania, czy remonty. Nie inaczej jest tym razem. Wpadam an dworzec mam 10 minut ;) albo 40... to zależy czym chcę jechać, wybieram wcześniejszy pociąg pomimo tego, że będę później... na dokładkę czeka mnie przesiadka, jednak z InterCity nigdy nie ma pewności, czy wejdę z rowerem, czy będą miejsca... nie ryzykuję, wolę wolniej, ale pewniej. tym bardziej, że o dobiciu się do kasy nie ma mowy. Bilet kupuję u konduktora.
Rozsiadam się wygodnie i wysyłam Karolinie informację, że dotarłem, że siedzę w pociągu... że jadę... Skład to stary EN-57, ale przynajmniej rower jedzie pozycji poziomej...
W Częstochowie przesiadka, mam kilka minut by kupić coś do picia. Wsiadam do nowego składu Kolei Śląskich. Jest zimno, może fajnie, że jest klima, ale coś mocno ją skręcili, robi mi się zimno...
Gdy wysiadam w Katowicach jestem skostniały... przegięli... na peronie, czy dworcu, czy nawet na zewnątrz jest ciepło, marzę jednak o gorącej herbacie, może nawet jakimś hamburgerze, ale Mak... pełny, nie mam ochoty tracić czasu w kolejkach.
Wracam do domu, jest już ciemno, włączam lampki migające, 6 km... do pokonania, ostatnie sześć dzisiaj. W domu jestem kilka minut przed północą... Szybka kąpiel, coś do picia... i... spać... noc i tak będzie krótka.
Dzięki Karolino na kolejną wspaniałą wycieczkę, chyba najbardziej w pamięci utkwiła mi Łódź, a dokładniej tamtejszy kirkut i stacja Radegast... Smutne to miejsca. Później za to mieliśmy kilka ciekawych pozycji w parku Wzniesień Łódzkich :) ale nie tylko... Dzień by upalny. Dziękuję Ci za wszystko...
Wyjeżdżam późnym popołudniem i tylko na chwilę, w planie 2 pozycje, paczkomat i myjnia. Do paczkomatu mam około 1 km, do myjni 700 m tyle, że w inną stronę, trasę układam tak, by przejechać chociaż kawałek po lesie. Jest gorąco, upalnie, słońce grzeje. Tyle, że i wiatr daje trochę popalić.
Wyjeżdżam około 16:30, nieco wcześniej niż pierwotnie planowałem. Jest obłędnie ciepło, licznik pokazuje 28 stopni, wieje paskudny wiatr z południa, czy może nawet z południowego-wschodu.
Ruszam nieco później niż ostatnio, ale długo dzisiaj się zbierałem... Gdy wyszedłem termometr pokazał około 14 stopni. Wiatr w plecy, słońce na niebie...
Całkiem sporo samochodów na drogach, w Piotrowicach kilka razy muszę się zatrzymywać by dostać się na właściwą trasę przelotu do Gliwic. Oczywiście natykam się na kilku kierowców którym się strasznie spieszy by po 100m utknąć w korku, czy na światłach...
Poranek był wyjątkowo przyjemny jeżeli chodzi o pogodę i wspomaganie wiatrem, odpuściłem teren, ale odbiję to sobie wieczorem :) chyba... tym bardziej, że wiatr będę miał w twarz... ;)
amiga
