Ruszam kilka minut po 7. Ochojec stoi, podobnie jaki Piotrowice. Niby jest dość ciepło, termometr za oknem pokazywał 9 stopni, jednak wilgoć po ostatnich opadach robi swoje. Zaczynam żałować, że nie wziąłem zimowych butów, myślałem jednak, że woda spłynie w nocy, może gdzieś wsiąknie. Jednak było jej za dużo i miejscami natykam się na rozlewiska. 



Na Śląskiej, od kiedy zrobili te wysepki, co tydzień przynajmniej kilku debili na nie wjeżdża, mimo, że wcześniej stoją 4 znaki informujące o tym... © amiga

W Panewnikach postanawiam pojechać główną drogą, będzie szybciej, ruch w kierunku Kochłowic jest niewielki, choć w drugą stroną są całkiem spore ogonki... Na wysokości z ul. Kruczą jakiś debil wyjeżdża mi przed koła, nie wiem jakim cudem udało mi się wyminąć samochód, hamowanie i odbicie w lewo ledwo mnie uratowało. Już widziałem siebie na masce. Za kierownicą była kobieta. Z głupoty z rana zamontowałem kamerkę. Filmik jest, wiem jedno, w pracy wyślę go na policję. Trzeba tępić takie zachowania. Nie wierzę, że mnie nie widziała, odblaski, włączona jedna mała migająca lampka, w większości mam na sobie biało-czarno-niebieskio-zielone rzeczy. Mimo wszystko raczej wyróżniam się z tła. Cóż... ciśnienie podniesione, można jechać dalej. (Filmik wrzuciłem na koniec wpisu)

Za kierownicą jakiś debil prawie mnie rozjechał © amiga
Zastanawiam się czy jednak nie skręcić w las, tam nie ma samochodów, nie ma głupków... Jednak boję się, że będzie błotniście, pozostaję więc na szosach, ale do czasu. Gdy staję na fotę na ul Wireckiej, coś mnie zmusza by pojechać szlakiem wzdłuż potoku Bielszowickiego. Wiem, że z wyjazdem dalej może być problem, bo trzeba będzie przeciąć główną ulicę, ale co tam, najwyżej przeprowadzę rower po przejściu dla pieszych ;)

Zalana DDRka w Kochłowicach © amiga

Lekko zamglone Kochłowice © amiga

Potok Bielszowicki © amiga

Cisza i spokój © amiga

Szlak wzdłuż potoku Bielszowickigo © amiga
Przymglone klimaty przypotokowe powodują, że kilka razy się zatrzymuję. Kilka fot jest... W końcu wyjeżdżam na Wirku, na Bielszowicką tak jak się spodziewałem muszę pokonać po pasach... Nie lubię tej drogi... może dlatego, że do dojazdówka do A4 ;)
Same Bielszowice Puste, zresztą o dziwo podobnie wygląda Zabrze :), mimo braku ruchu na drogach wjeżdżam do lasku Makoszowskiego. Jest klimatycznie... i niestety ślisko na mokrych liściach.  

w laski Makoszowskim © amiga

Nie ma żywego ducha © amiga
Wyjeżdżam na granicy z Gliwicami, pozostało jakieś 18 minut jazdy. Drogi puste, niewiele się dzieje, zastanawiam się co zrobić w środę, to dzień przed Wszystkimi Świętymi, na drogach pojawią się wszyscy niedzielni kierowcy... 

Coś wąsko się zrobiło © amiga

W pracy po kilku minutach mam wycięty fragment nagrania z Panewnickiej. Chwilę później mail jest napisany. Poszło. Teraz trzeba poczekać co policja odpisze. Przy poprzednich zgłoszeniach trwało to do 2 tygodni.

16:53 - pora ruszyć do domu. Pogoda utrzymuje się cały dzień podobna. Nie pada i to jest najważniejsze.Korci mnie by choć kawałek przejechać lasem. Tylko czasu mam niewiele na to. Oczywiście mogę jechać z włączonymi lampkami, ale szukaniie grzybów przy latarce jakoś do mnie nie przemawia. Chociaż... kto wie. 

W Gliwicach na Franciszkańskiej na chwilę zatrzymuję się przy przystanku. W nocy z czwartku na piątek pijany debil w Audi A6 wpakował się w przystanek. Całe szczęście, że o tej porze nikogo na nim nie było. Mam tylko nadzieję, że gość za to posiedzi... 

W nocy jakiś pijany kretyn wjechał w tą wiatę. Gliwice Franciszkańska © amiga
Na granicy z Zabrzem skracam drogę przez lasek Makoszowski. Mimo szaroburego nieba jest kolorowo :). W parku masa ludzi, pieszych, rowerzystów, biegaczy... Weekend ma być bardzo mokry więc trzeba wykorzystać każdą chwilę. 

Kolorowo w lasku Makoszowskim © amiga
Na szosy wracam w Kończycach, jednak w Bielszowicach odbijam na Halembę zamiast na Wirek. Chcę wjechać w las w okolicach Starej Kuźni. Robi się jednak coraz ciemniej. Coś czuję, że las będę miał już w zupełnych ciemnościach. Na dolinie jamy niebo jeszcze skrzy się na czerwono i złoto. Gdy jednak wjeżdżam między drzewa niewiele widać. Lampki włączone na 100%, tak można jechać, choć o szukaniu grzybów raczej nie ma mowy. Co prawda w świetle migoczą mi od czasu do czasu te trujące, jednak liczę na Kanie... Są jasne i jest szansa, że je zauważę. 

Światła uliczne już włączone © amiga

Za chwilę będzie ciemno © amiga
Wyjeżdżam na drogi w Starych Panewnikach, grzybów nie nazbierałem. Ruch na drogach jest znikomy, odbijam na Bałtycką i pod jej koniec szok... Po dobrych 8 latach odkąd tędy jeżdżę w końcu wylano asfalt. Dziury i błoto w tym miejscu to była norma. Muszę stanąć i to sfotografować. 

Zaskoczył mnie asfalt na Bałtyckiej. © amiga
Do domu niedaleko. Ostatnie 5 km mija dość szybko. Korków już nie ma, korci mnie by podjechać na myjnię, jednak przy Famurze jest taki bajzel iż daję sobie z tym spokój, odbicie w kierunku myjni stanowi poważny problem. Cóż, może jutro na chwilę tam podjadę, choć plany na weekend przez pogodę są raczej nierowerowe. 

Ledowe oświetlenie na Medyków © amiga

Jest 7:15, jest piątek, jest pochmurnie, jest wietrznie... ale i tak wsiadam na rower. Mimo tego, że to piątek to pierwszy raz od niedzieli siedzę na rowerze. Mało tego zapowiada się, że w weekend też niewiele pojeżdżę. Pogoda ma być taka, że szkoda gadać. Cóż... 

Plany, planami a rzeczywistość sobie ;) 
Nieważne ;) Mimo przeciwnego wiatru jakoś nie czuję dyskomfortu. O dziwo jest dość ciepło, jeszcze niedawno temperatura oscylowała w okolicy 0, a dzisiaj +7 na starcie :) Może po południu będzie cieplej? 

Ochojec zaskoczył - zero korka. Chyba coś się stało. Za to już w Piotrowicach sznur samochodów stoi jak zwykle. Jakoś dziwnie udaje mi się przejechać przez toto...  Kolejne korkowanie w Panewnikach. Tam jakiś debil w starym lublinie mało mnie nie zmiótł z drogi. Wyprzedzały mnie 2 samochody, pierwsza osobówka przejechała bez większych problemów, tyle, że kierowca postanowił ustąpić pieszemu na przejściu, więc się zatrzymał. Lublin był w tej chwili w połowie wyprzedzania mnie... Słyszałem tylko ostre hamowanie i widzę jak z lewej strony zbliża się do mnie niebieska bryła samochodu... Wcisnąłem hamulce, koła się zablokowały... ale udało mi się wyprowadzić jakoś rower. W gaciach pełno. Wiem jedno, kamerka wraca na rower... 

Coś nie ma korka na Jankego © amiga
Od skrzyżowania z Owsianą jest już spokojniej, pewnie dlatego, że jest rowerówka ;). Aż do Kochłowic korzystam z niej, choć miejscami muszę zjechać na drogę. Rozlewiska po wczorajszych opadach jeszcze nie zniknęły. Na dokładkę wszędzie jest pełno liści i pozrywanych progów. Przed centrum Kochłowic odbijam w bok. Na dzisiaj mam dość przygód z samochodami. 

Niebo jakieś nijakie © amiga
Do Wirka jadę zupełnie bokiem, cisza spokój. Lubię takie boczne drogi..., Kawałek bardziej ruchliwego szlaki koło przejazdu kolejowego na Wirku i wjeżdżam na Bielszowicką. Spoglądam na zegarek, dochodzi 8. Może to i dobrze. W Zabrzu będę po ósmej, ruch powinien być mniejszy. 

Czyżby chmury miały się nieco rozrzedzić? © amiga
Gdy docieram do Zabrza  ruch faktycznie jest mniejszy, ale nie zerowy, tak więc dalej wybieram tylne drogi, omijam te główniejsze, to nie jest dzień na walkę z samochodami. 

Koło lasku Makoszowskiego © amiga
Do lasku Makoszowskiego nie wjeżdżam, jakoś nie mam parcia na teren, obawiam się, że będzie ta mokro. Choć po głowie chodzą mi grzyby. Jeszcze powinny być. Może wieczorem się skuszę? Choć pozostanie mi szukanie ich w świetle lampek. Te wziąłem dwie :) Myślę, że w zupełności mi starczą. 

Pora wyjechać z Zabrza © amiga
W Gliwicach spokój i cisza, przejazd nie stanowi większego problemu. W firmie jestem w przyzwoitym czasie jak na warunki w jakich jechałem. Wiatr mimo że słaby to jednak dawał się we znaki. 

Jak to zwykle bywa, przed większym wyjazdem zawsze panuje chaos. Wyjazd na Tropciela był planowany od miesiąca, może nawet ciut dłużej, w ostatniej chwili pokrzyżowały mi się plany. W efekcie na spotkanie z Darkiem i Darkiem ;) docieram z godzinną obsuwą. 
Na szczęście do Wołowa prowadzi Darek ;) 

Jakoś dziwnie mi się pisze gdy 3 osoby w jednym aucie mają na imię Darek ;) Może więc przyjmę, że Darek to Djk71, a drugi Darek to Darek, siebie będę określał poprzez Ja i może jakoś to pójdzie ;)

Droga do Wołowa na szczęście przebiegła bez większych problemów, zresztą tych mniejszych też nie było. Na miejscu spotykamy resztę ekipy - Anię, Dorotę, Krzyśka i Tomka. W sumie 7 osób. Jako, że regulamin Tropiciela dopuszcza drużyny 2-4 osób to podzieliliśmy się na 2 grupy. Większa połowa to Etisoft Bike Team 1 (djk71, Krzysiek, Ania, Tomek) i mniejsza połowa to Etisoft Bike Team 2 (Dorota, Darek i ja ). 

Do startu mamy ponad 2 godziny, jednak przygotowania zajmują trochę czasu, gdy już wszystko ogarnęliśmy okazuje się, że mamy całe 30 minut. Pora coś zjeść, napić się... 

O 0:10 udajemy się na górkę przy OSiR Wołów na której znajduje się START. Dostajemy mapy, krótką historyjkę i trzeba rozrysować plan jazdy. Sama trasa nie wygląda na skomplikowaną, jednak nie raz zaliczyliśmy wtopy na prostych rzeczach. Trzeba więc mieć oczy dookoła głowy. 


Pora spiłować pazurki ;) © amiga

W oczekiwaniu na start © amiga

Na szczycie górki startowej w Wołowie © amiga

Wstępny plan to punkty w kolejności: A, C, E, K, L, I, F, G, D, H, B

Tak więc zaczynamy od A, niby nic specjalnego, ale przy wyjeździe z miasta błąd, prowadzą nas Krzysiek i Tomek. Nie mam ani czasu, ani sposobności spojrzeć na mapę, przyjrzeć się planowi wycieczki, w zasadzie nie kontroluję toru jazdy. Mam tylko cichą nadzieję, że Krzysiek i Tomek mają pojęcie co robią, liczę też trochę na Darka(djk71). Wkrótce po korekcie trasy docieramy do PK, w zamian dostajemy Snikersa :). 

Kierujemy się na punkt C, osobiście pewnie wybrałbym trasę od północy, wydaje się bezpieczniejsza, ale grupa zadecydowała inaczej, dwóch ścigaczy prowadzących ponownie przestrzeliwuje właściwy wjazd, nie podoba mi się to, jeżeli każdy punkt będziemy tak zaliczać, to nie wróży to dobrze reszcie trasy, teraz jesteśmy wypoczęci, a co będzie dalej? 
Sam punkt jest niespodzianką, jest to solidnie zamaskowane nielegalne kasyno, trzeba odpowiedzieć na kilka dziwnych pytań. Jakimś cudem naszej grupie wychodzi to lepiej, EBT1 ma dodatkową pulę pytań. W między czasie zaczyna kropić. 

Gdy jechaliśmy do Wołowa sprawdzałem radary i prognozy pogody, wszystko wskazywało na to, że dorwie nas jakaś ulewa na trasie, czyżby miało to być już na początku jazdy? Ech, nie taki był plan. 


Mafia czeka © amiga

Powrót do szosy i jedziemy na północ odnaleźć punkt E, tym razem trafiamy bezbłędnie, na dzień dobry gra w Cymbergaja pomiędzy mną a Krzyśkiem z EBT1. Zasady proste, szanse 50% na wygraną i... ponownie moja drużyna prowadzi. Mamy chwilę by odetchnąć, a EBT1 ma dodatkowe zadanie przy ognisku słuchają historii... 


Pieczenie rowerzystów © amiga

Może zagramy? © amiga

Punkt K nie wydaje się specjalnie daleko, wg mapy powinna do niego prowadzić na wprost ścieżka przez las, jednak, przy wyjeździe zamiast na południe, pojechaliśmy na północ, ponownie dały znać o sobie chęci szybkiej jazdy bez zastanowienia. Dopiero na skrzyżowaniu leśnych ścieżek udaje się zatrzymać "ucieczkę" i skierować wszystkich we właściwą stronę. Przecinki w lesie jednak nie do końca opowiadają temu co jest w rzeczywistości,  powinny być przejezdne, a okazuję się zbyt krótkie, urywają się po kilkuset metrach. Przy powrocie z jednej z nich koło wpada mi w dziurę, zaliczam glebę. Na szczęście prędkość zerowa, podłoże "miękkie".  
Za to rower nie do końca wychodzi bez szwanku, wypadło tylne koło z zacisku, poluzowała się prawa klamka hamulca i obróciło się siodełko. O ile 2 pierwsze problemy to pierdoły, to coś stało się z zaciskiem sztycy, siodełko ma tendencję do opadania. Masakra... 

Cóż... ruszamy dalej, tym razem mocno dookoła lasu, przestrzeliwujemy jedną z przecinek, tym razem to moja wina, choć w tempie jakim jedziemy nie do końca jestem pewien odległości na mapie, zamiast 2 wydaje mi się, że do przejechania są 4 cm... 
W zamian za nadłożenie drogi możemy podziwiać niesamowitą pełnię księżyca wyłaniającego się spomiędzy chmur
Tak więc mocno dookoła ale trafiamy w końcu do K... 

Zadania nie ma, jest tylko perforator... zresztą to chyba reguła na tropicielu, że najdalej wysunięte punkty od bazy nie mają obsady. 
Chwila na dziurkowanie i jedziemy na L, by nie kombinować wracamy do wsi Dębno, stamtąd droga powinna nas wyprowadzić do PK. Oczywiście  lekko nie ma, pojawiają się bruki których osobiście nie lubię, chyba nikt normalni ich nie lubi ;) 
Tym razem z odnalezieniem perforatora nie ma problemu. Punkt bez obsady. 


Nieobsadzony punkt © amiga

Kierunek punkt I, powrót do Dębna, dalej Rudna, bruki zabijają, cały peleton nieco zwalnia, jedynie djk71 na bujanym rowerze nie ma problemów, choć i tak widzę, że stara się jechać brzegami ulic. Punkt odnajdujemy bez najmniejszych problemów. Do wykonania jest zadanie, przeniesienie wiaderka z jednej pozycji do sędziego, który wyjmuje z niego złotą monetę i odstawienie wiaderka drugiej pozycji. Nie mamy z tym większego problemu. Na jakiś wcześniejszych edycjach Tropiciela już się z tym spotkaliśmy :) więc w jakiś sposób jest łatwiej. 

Punkt F jest kolejnym na naszej trasie, odległość nie jest specjalnie daleka, za to pojawia się górka, na którą podprowadzamy rowery, wjazd jest z drugiej strony ;). Tym razem musimy uwolnić zakładnika. Mamy 10 sekund by przyjrzeć się temu co ma na sobie i na podstawie tego co zauważymy rozbroić bombę. Darek (ten trzeci jest najbardziej spostrzegawczy), bomba nie wybucha :) Ufff

Pora na punkt G, na poprzednich tropicielach trzeba było szukać tego punktu na podstawie wskazówek, tutaj po prostu jest, z jego odszukaniem lekko nie jest jednak dziesiątki lampek piechurów czy rowerzystów wskazują nam odpowiednie miejsce. Na miejscu EBT2 ma proste zadanie, zaśpiewać piosenkę ;) 100 lat wystarcza ;) Musimy jednak poczekać na EBT1 które ma rozkuć 2 swoich członków. Mija dobra chwila nim zostają uwolnieni. 


Próba uwolnienia zawodników © amiga

Do mety zostały już tylko 3 punkty, pierwszy do D, w drodze do niego odzywa się mój zacisk na sztycy, puszcza i... siedzę dobre 20 cm niżej... czuję jak kolana dostają popalić, częściowo jadę na stojąco, częściowo siedząc bardzo, bardzo nisko.... w Krzydlinie Małej krótki postój, Krzysiek ma ze sobą kombinerki, dokręcamy resztki uszkodzonego zacisku, jest lepiej, może nie idealnie, ale przynajmniej siedzę wyżej. Siodełko lekko buja się na boki. Trudno... Da się jednak tak jechać. W perspektywie jeszcze jakieś 15 km. Wkrótce docieramy do PK... To coś w rodzaju baru z czasów prohibicji w stanach. Karty zostają od razy przedziurkowane. Możemy jechać dalej, jednak to dobra chwila by coś zjeść, napić się itd... Czasu mamy sporo w zapasie, jeżeli wiec nie nastąpi jakiś Armageddon to dotrzemy do mety. Zresztą formuła Tropiciela jest tak zorganizowana, iż nie ma zwycięzców. Oczywiście są informacje o zajętym miejscu, jednak nie wiąże się to z nagrodami czy gratyfikacjami. Te losowane są wśród wszystkich uczestników.


Melina w lesie ;) © amiga

Przed wyjazdem ponownie poprawiam lekko siodełko, mimo wszystko leciusieńko opadło, to może 2 cm jednak robią różnicę w komforcie jazdy. Po w sumie kilkuminutowej przerwie ruszamy. 
Punkt H, bo do niego zmierzamy nie nastręcza specjalnych problemów, trafiamy bezbłędnie, jednak na miejscu zadanie dopasowanie łusek do broni nie jest dla naszej drużyny łatwe, zdecydowanie lepiej poszło EBT1. Osobiście brzydzę się wojskiem, myśliwymi, bronią i wszystkim co ma z tym coś wspólnego, po prostu nie moja bajka. W efekcie dopasowanie łusek zajmuje nam trochę czasu. Cóż nie można wiedzieć i umieć zrobić wszystkiego.

Do odnalezienia został ostatni już punkt B, wydaje się, że nie powinno z nim być większych problemów, choć plan jest taki by dojechać do drogi w okolicach Łososiowic i stamtąd odmierzyć odpowiednią odległość. Jednak gdy kluczmy po leśnych ścieżkach ni stąd ni zowąd trafiamy na miejsce gdzie masa rowerzystów i piechurów pakuje się w ścieżkę, z oddali widać, że tam dookoła ogniska kręci się masa lampek. To musi być punkt. Dojście, czy dojazd do niego nie jest łatwy, trzeba pokonać dość paskudny rów. Na miejscu kolejna zagadka, tym razem z tekstów trzeba wyłuskać pojedyncze litery i złożyć z nich hasło. Minuta, czy może 2 i mamy rozwiązanie. Pora wrócić do bazy, na metę... 

Do mety mamy same asfalty, żarty, a może by terenem okazują się nie trafiać na podatny grunt ;) Chyba wszyscy czujemy zmęczenie. Piachu było więcej niż można by się spodziewać. Na spokojnie docieramy do Osiru, odnosimy karty i kończy się nasza przygoda. 

Jeszcze tylko posiłek i 6 osób z drużyny udaje się na spoczynek. Ogłoszenie wyników będzie za kilka godzin. 


Zadanie do rozwiązania © amiga

Jako, że dla mnie świt to nie pora na spanie, wolę się przemęczyć i pozwiedzać Wołów. Aparat został w domu, wariactwo przy przepakowywaniu się spowodowało to, że o kilku drobiazgach zapomniałem. Zakreślacz został w Gliwicach, aparat w domu, narzędzia i nowy zacisk do sztycy też jest w Gliwicach... cóż. Nie można mieć wszystkiego. 

Zastanawiam się co może być otwarte o 7:00 w takiej miejscowości w niedzielę. Mam wielką ochotę na dobrą Kawę. Może na stację? Postanawiam jednak pokrążyć po starym mieście. Stacja jest poza nim i średnio mam ochotę wyjść z miasta. Liczę jednak na to, że jakaś żabka, czy inny sklep, punkt będzie otwarty. 


W Wołowie o poranku © amiga

Ciekawa zabudowa © amiga

Ratusz w Wołowie © amiga

Może zagramy? © amiga

Kościół św. Karola Boromeusza w Wołowie © amiga

Budzi się dzień © amiga

Poranne mgiełki © amiga

Mógłbym na to patrzeć © amiga

Zabudowania przy Garwolskiej © amiga

Wołów o poranku © amiga

Nad rowem Wołowskim © amiga

"Stare miasto" w Wołowie © amiga

Zamek w Wołowie © amiga

Stacja PKP w Wołowie © amiga

Mija prawie 90 minut zanim decyduję się wrócić do bazy. O kawie nie było mowy, jedynie 2 sklepu z alkoholem były otwarte. Chodziło o kawę może coś ciepłego do zjedzenia.., a nie o upodlenie się o świcie. 

Po powrocie do bazy widzę, że już ekipa się wybudziła. Idę więc do nich, Jakieś 30 minut później pada informacja o tym, że do godziny nastąpi zakończenie Tropciela. 

Losowanie nagród chwilę trwa, wśród nas jedynie Tomek będzie miał pamiątkę :) 

Pora wracać, pakujemy więc manatki i wracamy na Górny Śląsk :)

Na przyszłość mamy jednak nauczkę, by częściej spoglądać jednak na mapę, używać kompasu. Nie pędzić na złamanie karku, bo to nie zawody MTB czy szosowe. Niemniej Ekipa firmowa stanęła na wysokości zadania. w sumie okazało się, że zajęliśmy 7 i 8 miejsce wśród ponad 20 zespołów. Nieźle. 
Organizacja Tropiciela ja zawsze zasługuje na uznanie, na wielkie brawa, choć brakowało mi poszukiwania punktu G ;), może więc następnym razem... 

Jest 16:40 gdy ruszam, ciepło, z lekkim wiatrem w twarz, niewielki ruch na drogach. Jadę. Spieszy mi się, muszę do domu dotrzeć jak najwcześniej. Nie ma mowy o jeździe po lesie. 
Czuję zmęczenie po wczorajszym piaskowym szaleństwie :) To chyba dobrze. 

W promieniach zachodzącego słońca © amiga
Co jakiś czas kontroluję czas, Słońce zachodzi trochę przed 18, mam nadzieję, że zdążę do domu, niby mam lampki, ale nie o to chodzi. Na chwilę staję na Bielszowickiej, słońce bardzo nisko, wygląda to niesamowicie. Muszę zrobić focię ;)

Może 15 minut do zachodu © amiga
Wirek i Kochłowice mijam dość szybko, w Panewnikach jednak nieco zwalniam, wiem, że do domu blisko, zostało może 20 minut jazdy. Zaskakuje ilość rowerzystów. Mijamy się, pozdrawiamy itd.

Światła już włączone © amiga
W domu jestem przed 18. Udało się, zdążyłem, mam jeszcze trochę czasu.

Wyjeżdżam ze sporym poślizgiem, jest coś koło 7:20, na drogach jakiś obłęd. Ochojec stoi, Piotrowice stoją, Panewniki szkoda gadać. Dopiero gdy wyjeżdżam z Katowic jest ciut lepiej, choć Kochłowice też nie należą do pustych miejsc. 
Dzień na szczęście zapowiada się słoneczny, choć jest chłodno jedynie 7 stopni, z ust leci para. 


Na Zbożowej w Katowicach © amiga

Panewnicka też wygląda nieciekawie © amiga

Słońce budzi się © amiga

Kochłowice © amiga
Dopiero gdy mijam Wirek zaczyna się na drogach robić spokojnie, choć jeszcze Zabrze przede mną. Za sobą przez większość czasu mam słońce, jednak nie dalej tyle ciepła co jeszcze w sierpniu. Zresztą dzień jest już mocno skrócony. Chyba najgorzej w tej chwili jest z jakimś sensownym ubraniem się. W efekcie często jest tak, że z rana mam na sobie jakieś bluzy, a wieczorem wiozę to wszystko w plecaku. Co jednak zrobić. Dobrego wyjścia nie ma ;)

Pod boiskiem KS Pawłów © amiga
W Zabrzu początkowo jest spokojnie, jednak gdy zbliżam się do centrum, panuje kompletny chaos. Masa samochodów jadących we wszystkich kierunkach. Uciekam w kierunku lasku Makoszowskiego. Jednak aż do granicy z Gliwicami nie jest za fajnie. 
Po drodze oczom mym rzucają się w oczy setki, a może i tysiące plakatów wyborczych. Prawie w każdym mieście po drodze wisi tego po kilka na każdej lampie. Co wybory zastanawiam się kto to sprzątnie? Komitety wieszają, to moim skromnym zdaniem powinny to pozbierać w ciągu max 2 tygodni po dniu "W". Pewnie jednak będzie jak zwykle, samo odpadnie po jakimś czasie. 

Pusto coś... © amiga

Rondo na granicy z Gliwicami © amiga

W Gliwicach na szczęście nie ma wielkiego ruchu. Tutaj da się jechać spokojnie. Rozglądam się na prawo i lewo, może kogoś znajomego dostrzegę. Po kilkunastu minutach docieram do firmy. Poranek był chłodnawy, ale bardzo przyjemny, mimo lekkiego zmęczenia cieszę się, że ruszyłem do pracy rowerem. Jutro niestety nie będę miał takiej możliwości. Ale za to w środę...

Niedziela jak to niedziela, rządzi się swoimi prawami. W Tomaszowie jestem kilkanaście minut po 7. Jest jeszcze trochę czasu więc możemy się przygotować, wypić kawę... ;) W końcu ruszamy z Karoliną do Sulejowa gdzie jesteśmy umówieni z ekipą na małą wyprawę rowerową. Wszystko wskazuje na to, że trasa powinna być spokojna bez większych przygód. Na miejscu jest już Goździk. chwilę później dociera Domino83, Skowronki, Marcin... W sumie ekipa wyjazdowa składa się z 9 osób, choć doliczyć się nie mogę... ;)

Jeszcze przed wyjazdem podjeżdżamy z Karoliną do kościoła, mimo tego, że już tutaj byliśmy postanawiamy odwiedzić przykościelną latrynę ;) Muszę przyznać, że dawno czegoś takiego nie widziałem... Na wsi 40 lat temu to był normalny widok, jednak w 2018 roku w środku 6 tysięcznego miasteczka przy okazałym kościele i podobnej plebanii. W jakiś sposób obrazuje to podejście kleru do wiernych... ale w końcu nie o tym ma być ten wpis ;)

Chwila rozmowy z Mariuszem i... dowiadujemy się, że trasa w większości prowadzi asfaltami, spoglądam na Pomarańczkę, chyba nie ten rower wziąłem jeżeli mają być asfalty. Jednak coś mi nie pasuje gdy spoglądam na rowery pozostałych uczestników ;). Poza jednym przypadkiem są to tylko górale. Na dokładkę z oponami terenowymi. Coś mi tutaj nie pasuje w zeznaniach ;)


Droga do kościoła w Sulejowie © amiga

Widok na Sulejów © amiga

Plan zakłada dojazd do Bąkowej Góry i powrót. Wydaje się, że w obie strony zamkniemy się w 60 km. Coś.. jednak mi mówi, że to tak się nie skończy. Ruszamy, początkowo droga mi znana z kilku poprzednich wyjazdów z Karoliną w te strony. Przy drodze sporo zaparkowanych samochodów, jakieś ostrzeżenie o trwającym polowaniu. Nie wygląda to dobrze, co roku słychać, że jakiś myśliwy pomylił rowerzystę z dzikiem, a nas jest całe stado... Dziki średnio przypominamy, jednak chyba trzeba uważać. Co do samego polowania to uważam, że myśliwi powinni wpierw wystrzelać siebie, zupełnie nie trafia do mnie argument walki z ASF, czy próba regulowania zwierzyny łownej. Dla mnie jest to mordowanie, równie dobrze mogliby pracować w rzeźni. Choć nie jestem weganinem, wegetarianinem, to jednak zwierzęta nie powinny ginąć na wojnie, zresztą podobnie jak i ludzie. 

Odwiedzamy wapienniki w Kurnędzu, kilka zdjęć, słońce zaczyna grzać, zdejmujemy z siebie ciepłe ubrania. Kilka zdjęć i pora ruszyć dalej. Tempo całkiem przyzwoite, ale mam czas by rozglądać się za grzybami. W sumie nie wiem po co to robię, bo w tej chwili i tak ich nie będę zbierał. W 2 miejscach widzę kanie, jednak nie zatrzymuję się. Może gdy będziemy wracali, pytanie tylko czy tą samą drogą? 


Wapienniki w Kurnędzu © amiga

Fotografa cień © amiga

Na skale w Kurnędzu © amiga

Widok na wapienniki © amiga
W końcu pora wjechać w teren, w pobliże Pilicy, mamy poruszać się po czerwonym szlaku pieszym. Z poprzednich wycieczek pamiętam, że miejscami jest mało przejezdny. Piasek do pasa ;) O ile szerokie szutry, czy leśne dukty sprawiają mi przyjemność to zabawy w piaskownicy już średnio mi się podobają. Piach ma to do siebie, że mocno spowalnia, a czasami uniemożliwia jazdę. Jednak warto się pomęczyć, warto zejść z roweru, dla tych widoków. 

Nad Pilicą © amiga

Kultowy mostek nad Pilicą © amiga

Po moście na drugą stronę © amiga

Jesienne drogi © amiga

Ruiny zamku w Majkowicach © amiga
Co jakiś czas na chwilę przystajemy, a to zdjęcia, a to jakaś ciekawostka, czy inna atrakcja. Chwilami peleton rozciąga się trochę za bardzo. Warto poczekać na wszystkich, szczególnie zdradliwe są nieoczywiste skrzyżowania leśne. Tym bardziej, że ślad zaproponowany przez Mariusza został mocno zmodernizowany ;) 

Uśmiechnięta Karolina ;) © amiga

Pod pomnikiem na czerwonym szlaku. © amiga
Po 30 km pada pytanie gdzie obiad? W Przedborzu? Wybór pada na restaurację z którą mamy przykre doświadczenia z Karoliną, przyjmujemy jednak opcję, że była to pojedyncza wpadka. Wtedy na obsłudze była tylko jedna osoba. Choć nie do wytłumaczenia dla mnie jest jak można spieprzyć wątróbkę. Coś co przygotowuje się dosłownie kilka minut. 
Dzisiaj... w restauracji jest kilka osób, nasza 9-ka zamawia kilka różnych dań. Największe wzięcie ma placek po węgiersku. Zresztą też takie zamawiamy. Wydaje się, że jest to bezpieczne danie. Trudno go zepsuć (z wątróbką jest podobnie ;) Dobre kilkanaście minut oczekiwania, dania są wydawane w różnym czasie, co może trochę dyskredytować restaurację. Nas to jedna specjalnie nie rusza. Kibicujemy tym co się doczekali... ;) Sam posiłek tym razem jest przyzwoity, świeży, choć do ideału jeszcze daleko. Myślę, że wizyta Gesslerowej mogłaby kilka spraw poprawić. By jednak nie narzekać trzeba powiedzieć, że było smacznie...  


Rondo w Przedborzu © amiga

Po sytym obiedzie © amiga
Po obiedzie ciężko się rozruszać, a na dzień dobry mamy podjazd do Kamieniołomu, ostro pod górkę, po wąskiej ścieżce. Ta atrakcja zupełnie mi nie leży. Bardzo nie lubię 20 cm ścieżek z przepaścią po którejkolwiek stronie. Niestety psychika po kilku glebach ze złamaniami, zwichnięciami, stłuczeniami już mi nie pozwala na takie numery. Choć pewnie całość jest jak najbardziej do przejechania na maratonie XC ;)
Trochę spaceru i jest nieco bardziej cywilizowane miejsce, krótki zjazd przez krzami i docieramy do asfaltu, nie cieszy się nim długo szutry i polne ścieżki czekają na nas ;)

Przedborskie krajobrazy - w tle "Fajna Ryba" © amiga

Jesień w pełni :) © amiga
Tak docieramy na Bąkową górę chwila przerwy przy zamku i dworku. Pora jednak ruszyć dalej, do zachodu słońca niby jest jeszcze trochę czasu jednak, już zaczyna się chwilami robić chłodniej. Odbijamy w las, na szlaki, trzeba jednak w końcu podjąć jakaś decyzję. Do bazy w Sulejowie mamy jakieś 20 km. Jak będziemy się błąkać po terenie to dotrzemy tam po zmroku. Chyba jednak czas wrócić na drogi. 

Zamek na Bąkowej Górze. © amiga

W sumie nie nie wiem jak opisać to zdjęcie... ;) © amiga

Zamek w Bąkowej Górze © amiga

Dwór Małachowskich w Bąkowej Górze © amiga

Wierzbowa aleja © amiga
I... po może 2 km jazdy asfaltem pierwsza niespodzianka, nasz przewodnik łapie gumę. 10-15 minut wymuszonej przerwy. Można odpocząć i wygrzać się w słońcu  :)

Pora relaksu © amiga

Loża szyderców "pomaga" przy wymianie dętki ;) © amiga

Ostatnie 15 km z jednym postojem przy stacji benzynowej. Gnamy na złamanie karku w większości drogami, ale pojawiają się i szutry i leśne ścieżki i piasek ;) Nie zapomniałem oczywiście o Kaniach, tym razem mogę je zebrać. W końcu przy samochodzie będziemy za max godzinę ;) Trafiają się 2 ;). Musze się zatrzymać, zerwać grzyba i dogonić resztę. Na szczęście nie gnają zbyt szybko wiec jest to do zrobienia. 
Około 17 jesteśmy w bazie. Dawno tak mnie nie zmęczyła trasa, dawno nie jeździłem tyle po piachach. Dało to w kość, pewnie kilka dni będę potrzebował na regenerację.
Ponarzekałem sporo, w tym wpisie, na jedzenie, na piaski,  itd... ale gdyby ktoś zapytał się mnie czy pojechałbym jeszcze raz taką trasą, to odpowiedział bym tak... oczywiście, że TAK. W końcu o to chodzi by się zmęczyć, by coś zwiedzić, zobaczyć, porozmawiać. Było rewelacyjnie. Tak więc dziękuję organizatorom :), za tyle przygód :), za trasę, za wyciśnięcie ostatnich potów. Szkoda tylko, że dzień tak szybko się kończy. Cóż. prawo jesieni... Było za to kolorowo :)

Jest coś koło 17 gdy ruszam, Do zachodu słońca mam około godzinę, a jeszcze mam ochotę na odwiedzenie lasu Panewnickiego. Boję się, że nie zdążę przed zachodem słońca, ale trzeba powalczyć. Wiatr chyba lekko wspomagający, na drogach nie ma zbyt dużo samochodów, jest przyjemnie ciepło, jadę na krótko. 
Rower pędzi :), jazda jest przyjemna, kombinuję jak pojechać do lasów Panewnickich, odpuszczam Makoszowy, Kończyce. Pomysł na powrót to odbić w Bielszowicach na Helembę. To chyba najlepsza opcja na dzisiaj.  

Kolorowy jesienny dom © amiga
Realizuję mój plan, jednak w Bielszowicach trafiam na zamknięte szlabany, dobre 2-3 minuty z głowy, może gdyby byłoby to lato, to te kilka minut nie robiłoby problemów, dziś jednak te 2-3 minuty to szansa na dojazd jeszcze po jasnemu. Na dokładkę zaczyna się robić chłodno. W plecaku mam bluzę, ubieram ją, jest zdecydowanie lepiej. 

Czekając na pociąg © amiga

Na Halembie © amiga
Docieram w okolice doliny Jamny, po słońcu na niebie pozostał tylko jaśniejszy ślad w miejscu gdzie zaszło, mam może pół godziny do ciemnicy. Jakoś muszę dać sobie radę. Przed wjazdem do lasu odpalam lampki, po raz pierwszy tą mocniejszą. Zobaczymy jak się spisze. 

Stara Kuźnia w promieniach znikającego za horyzontem słońca © amiga

Mimo później pory i szarówki postanawiam trochę pojeździć leśnymi ścieżkami, rozejrzeć się, czy gdzieś nie będzie widać grzybów. Tych jest od groma, tyle, że o tej porze to jedynie muchomory sromotnikowe są dostatecznie widoczne ;)


Leśne ścieżki © amiga
Wyjeżdżam w końcu w Panewnikach, jest już ciemno, pozostaje jedynie dotrzeć bezpiecznie do domu. Ruch na drogach prawie nie istnieje. Samochody oglądam dopiero w Piotrowicach przy Famurze, tam też czekam na zmianę świateł. Dalej wydaje mi się, że tymczasowa organizacja ruchu w tym miejscu to porażka. Na szczęście przez plac budowy dostaję się na Zbożową, a stąd do domu. 

Coś ciemno się zrobiło © amiga

W Piotrowicach Koło Famuru © amiga

Czas przejazdu dość długi, jednak kilka niespodzianek i konieczność czekania zrobiły swoje. Jednak nie na co narzekać. Wieczór był wyjątkowo przyjemny, ciepły. Szkoda tylko, że dzień jest już taki krótki.

Poranek, 7:15, w Ochojcu nie ma korka, coś jest nie tak. Temperatura zaskoczyła, wiatr chyba ciut silniejszy niż wczoraj.  
Przez Piotrowice udaje mi się dość szybko przejechać, podobnie jest na Ligocie i Panewnikach, choć tutaj samochodów tyle co zwykle. 

Gdy jestem w Kochłowicach na horyzoncie pojawia się tarcza słoneczna, jest pięknie, szczególnie z tymi mgiełkami, muszę się zatrzymać. 

W Piotrowicach na tymczasowym skrzyżowaniu © amiga

Budzi się dzień :) © amiga
Dzień niestety jest coraz krótszy, wczoraj zaskoczyła mnie szarówka już około 18, profilaktycznie ma założone lampki, nawet takie do jazdy nocnej. Widać że jesień w pełni, jeszcze jest ciepło, pociesza jedynie to, że już za trochę ponad 2 miesiące dzień będzie się wydłużał, będziemy oczekiwać wiosny, bo na zimę chyba nikt normalny nie czeka. Zima to czas który po prostu trzeba przeczekać. 
Jednak ta jesień jest wyjątkowo piękna, ciepła i oby taka była do końca, może nawet się przedłużyć w takiej formie nawet do lutego, marca ;)

Kochłowickie centrum © amiga

Poranek na Wireckiej © amiga
Kochłowice i Wirek mijam piorunem, choć na Bielszowickiej widzę policję, grzecznie zjeżdżam na rowerówkę z której normalnie nie ma sensu korzystać. 700 m po lewej stronie, konieczność wjazdu i zjazdu, przelot przez 2 pasy w każdym z tych przypadków. 
Spoglądam co się dzieje, a to dmuchanie. Kogoś dorwali, stoi na poboczu, czyżby coś miał we krwi? I o ile uważam, że czasami policja jest nadgorliwa to takie niespodziewane badania się jak najbardziej na miejscu. Im więcej pijanych kretynów zostanie złapanych, tym bezpieczniej będzie na drogach. Choć... zostają jeszcze kierowcy niedzieli i debile którzy kupili prawo jazdy. Bo o bezpiecznej jeździe nie mają pojęcia. Zresztą na tych kilkunastu km które do tej pory przejechałem kilku kierowców minęło mnie próbując zmieścić się na pasie. Pierwszy już w Panewnikach ;) 

Czyżby pod wpływem? © amiga
Na szczęście po Rudzie poruszam się głównie bocznymi drogami, są najczęściej puste. Mogę cieszyć się budzącym się dniem, słońcem. Boję się trochę Zabrza, niby minęła ósma, ale Zabrze rządzi się innymi regułami. Gdy docieram do "Centrum Południe" moje przypuszczenia się potwierdzają. Szybko obieram bardziej boczne drogi, nie ma mowy o np. ul Winklera. Ruch jak diabli. 

Okolice Pawłowa © amiga
Za to przy lasku Makoszowskim jest spokojnie, kto normalny jedzie tędy gdy na odcinku może 1 km jest 11 progów zwalniających. Na rowerze nie robi to wrażenia, jednak samochody mają z tym problem. Za to... jakaś wiewiórka samobójca pakuje mi się dokładnie pod koła. Szybkie hamowanie, zwierzak mnie zauważa i zawraca. Na szczęście nic jej się nie stało.. Ufff

Wiewiórka samobójca © amiga

Paliwo w górę © amiga
Wyjeżdżam na granicy z Gliwicami, tutaj nie spodziewam się jakiegoś tłoku na drogach. Tak też jest. Szybko docieram do firmy. Poranek należy zaliczyć do udanych :) Już cieszę się na powrót, wieczór zapowiada się wyjątkowo ciepły. 

Słońce już wysoko © amiga

Jest 16:40, pora wracać do domu, na zewnątrz wyjątkowo ciepło, wiatr podobno w twarz, ale nie czuję nic. Jest w takim razie bardzo słaby. Słońce dość nisko, wiem, że mam może 2 godziny do zachodu słońca. Wiem też, że pojadę lasami, może coś znajdę? 

Początkowo muszę przeciskać się między samochodami, w końcu to jeszcze godziny szczytu. Jednak te problemy szybko znikają, na granicy z Zabrzem odbijam wpierw do lasku Makoszowskiego. Miałem jeszcze pojechać na Makoszowy, starą hałdę, ale zamknięty przejazd kolejowy zmienił plan. 

Jadę w kierunku Kończyc, po wiadukcie nad A4 ką i dopiero pakuję się w las :). Jest niesamowicie przyjemnie, kolorowo... nieco zwalniam, cieszę się każdą chwilą spędzoną w lesie :)



W Rudzkich lasach © amiga
Na krótko wracam do cywilizacji na Halembie, ale tylko po to by dotrzeć w okolice doliny Jamny, gdy trafiam na Kanię zwalniam i to dość mocno, rozglądam się na prawo i lewo. Problem polega na tym, że słońce już zniknęło za horyzontem, zaczyna się szarówka. W Panewnikach jeszcze szybka decyzja, kierunek okolice Stargańca. 

Okolice Starej Kuźni © amiga

Słońce jest już bardzo nisko © amiga

Kania znaleziona w lasach Panewnickich © amiga

W lesie coraz ciemniej © amiga
W lesie sporo muchomorów, ciężko dojrzeć inne grzyby, jest za ciemno, chyba pora wracać do domu. Ostatnie 3 km jadę w włączonymi lampkami. W sumie przejazd był bardzo przyjemny. Cieszy mnie to, że mogłem tak wykorzystać ten dzień :)

Przy stacji PKP w Piotrowicach © amiga