Wyprawa wzdłuż zachodniej granicy z Karoliną - dzień 5

Dzień rozpoczyna się wcześnie, choć i tak później niż pierwotnie planowaliśmy. Trochę to przez późne śniadanie, które kucharz podaje nam o 6:00. W Hotelu Sportowym Słubickiego Ośrodka Sportu i Rekreacji większość personelu pochodzi z Ukrainy. I powiem tak, takiej obsługi i takiej serdeczności chyba nigdzie na naszej zachodniej granicy nie zaznaliśmy jak do tej pory. Mimo, że śniadanie wydawane jest zwykle od 7-8 to dla nas nagięli zasady i kucharz wstał wcześniej by przygotować posiłek... To nie było coś odgrzewanego, śniadanie było robione przy nas...  Mam wrażenie, że ludzie pochodzący ze wschodu ,czy to polski, czy z Ukrainy mają inny stosunek do życia. Są po prostu milsi. O ile można się czepiać o pijane ekipy przewalające się po całej Polsce, to tutaj zaskoczyli nas mile. Ale czy my Polacy nie robiliśmy dokładnie tego samego jeszcze kilka lat temu  wyjeżdżając na zachód? Jak było widać zataczającą się osobę to na bank był to Polak... cóż.. Czasy się zmieniają. Za to z radością będę witał ludzi zza wschodniej granicy :) I tak naprawdę to był najjaśniejszy punkt pobytu w Słubicach. 
Samo miasto jak wspomniałem jest kompletnie nijakie. Nie ma na czym zawiesić oczu. Wszystko podporządkowane jest handlowi z Niemcami. Taki jeden wielki bazarek. 
Na szczęście byliśmy tutaj jeden dzień i nie mam najmniejszego zamiaru wracać, bo i po co?  


Słubice - chyba jedyny deptak... © amiga

Wracamy na stronę niemiecką. Jednak dzisiaj trasa zaplanowana jest tylko w około 50% po tej stronie Odry. Poranek jest jeszcze chłodny, ale wiemy co nas będzie czekało za kilak godzin. Obstawiam, że około 15 powinniśmy dotrzeć w okolice Morynia gdzie mamy zaklepany kolejny nocleg :) Muszę przyznać, że trochę mnie zaskoczyła rozmowa, bo w 2 przypadkach usłyszałem o komplecie gości, tam gdzie jedziemy gość sprawdzał w kalendarzu czy ma wolne pokoje. Ale udało się... choć... może o tym na końcu wpisu. 


Trochę się oddaliliśmy od Odry © amiga

Uwielbiam takie mosty © amiga
Na tą chwilę cieszymy się trasą, asfaltowymi ścieżkami, ciekawymi widokami, droga w końcu jest ciut inna od tego co mieliśmy przez ostatnie 2 dni. Krajobraz nieco zmieniony, rzeka wyraźnie szersza, choć punkty postojowe mogłyby być częściej. Wydaje się, że szlak w części północnej jest lepiej przygotowany. Droga po wałach sprawia nam frajdę... Wkrótce docieramy do Kostrzyna nad Odrą... 


Tym razem wiatraki widać po polskiej stronie © amiga

O poranku i już uśmiechnięta :) © amiga

Nad Odrą © amiga

Droga znad rzeki © amiga

Rozlewiska Odry © amiga

Skrzyżowanie rowerówek ;) © amiga

Widoki z wałów Odry © amiga

Karolina czeka na mnie pod wałami © amiga

Ciekawe kto tam miałby powód by zapuścić się samochodem bądź motocyklem? © amiga

Rzeka za nami © amiga

Rozlewiska starorzecza Odry © amiga

Odra © amiga

Po przekroczeniu granicy widzimy drogowskaz Stare Miasto, tyle, że gdy jedziemy we wskazanym kierunku nic tam nie ma. Jest jakiś płot... Źle pojechaliśmy? 
Zawracamy i z drugiej strony podjeżdżamy pod twierdzę, zaglądam na nawigację, na mapy OSMAnd i... wygląda na to, że stare miasto jest wewnątrz twierdzy... Tak więc wjeżdżamy do środka i kolejne zaskoczenie... To nie jest Stare miasto, to nie są nawet ruiny, to zarysy starego miasta ze sterczącymi kikutami budynków. Wojna nie obeszła się łagodnie z tym miejscem. Kręcimy się to tu, to tam, robiąc fotografie w miejscach gdzie był kościół, zamek... itd... 

Muszę przyznać, że to miejsce ma niesamowity potencjał i wymowę, myślę, że niektórzy powinni pojechać i zobaczyć co robi wojna, co robi nienawiść jednych ludzi do drugich.. Może coś by dotarło do nich?


Twierdza Kostrzyń © amiga

Brama twierdzy Kostrzyń © amiga

Ruiny, czy raczej pozostałości starego Kostrzyna © amiga

Główna ulica Starego Kostrzyna © amiga

Kościół a w Starym Kostrzynie, a raczej miejsce po nim © amiga

Główny plac Starego Kostrzyna © amiga

Wyjeżdżamy ze starego miasta, w ciszy, nie rozmawiamy, trochę nas przygnębiło to miejsce. Nieco dalej zatrzymujemy się na Maku, to dobra pora by coś zjeść i napić się kawy... Gdy siadamy do stołu, przysiada się do nas ptaszek... obserwuje nas.. dajemy mu kilak okruszków, chwilę później pojawia się kolejny ptak i kolejny... Wszystkie wypatrują okruchów... Kończymy śniadanie, ptaki nakarmione, a my w nieco lepszych humorach jedziemy dalej. Nowa część Kostrzyna jest nijaka... nawet nie mamy ochoty na jej zwiedzanie, ale... na mapie wczoraj zaznaczyliśmy sobie miejscowości gdzie coś jest... i kierujemy się na Dąbroszyn... 


Nasz gość przy śniadaniu ;) © amiga

Odra w okolicach Kostrzyna © amiga

Pałac w Dąbroszynie © amiga

Kościół w Dąbroszynie © amiga
Tam na miejscu zatrzymujemy się przy pałacu, przy kościele, jeszcze jest plan by pokrążyć po parku w którym są kapliczki i inne atrakcje. Odbijamy w drogę wojewódzką numer 129 i... szybko dochodzimy do wniosku, że krążenie po lesie z krążącymi dookoła komarami nie ma sensu...  Na dokładkę mimo, bruk pnie się pod górkę, pojawia się wredny kilku procentowy podjazd... Nie lubię takich niespodzianek...  Komary tną, na szczęście lasu nie ma dużo, za to w pełnym słońcu dla odmiany umieramy z gorąca... 
Wydawałoby się, że po wejściu do Unii już wszystkie tego typu drogi powinny być asfaltowe. A tutaj niespodzianka.. Dobrze, że nie jechał żaden samochód, musielibyśmy uciekać w las czy później na pole. 


Droga wojewódzka nr 129 w Dąbroszynie © amiga

Łatwiej po tym spacerować niż jechać © amiga

Ukwiecone pola © amiga

Lekko zniszczony asfalt ;) © amiga
Droga poprawia się przed Sarbinowem. Równiutki asfalt, chwila postoju, by dać odpocząć rękom, a przy okazji robimy zakupy na pobliskim polu, są i buraki i ziemniaki ;)  Nieco dalej przy drodze krajowej zaskakuje nas piękna asfaltowa rowerówka. Byłoby grzechem nie skorzystać z niej... Zapominamy o bruku i pędzimy przed siebie. W zasadzie nasze rowery same jadą :) Co jakiś czas zatrzymujemy się przy kolejnych miejscowościach, bo mamy zaznaczone, że znajduje się to kościół czy inna atrakcja. Spore wrażenie zrobił na nas kościół Templariuszy w Chwarszczanach. Z zewnątrz robi wrażenie, w środku nieco gorzej. Nie zachowało się nic z pierwotnego wyposażenia czy wystroju. Obstawiam, że został wyremontowany i to względnie niedawno. Pewnie na początku lat 2000. 


Szukamy morza? © amiga

Takie rowerówki lubię © amiga

Tablica informacyjna © amiga

Kaplica Rzymskokatolicka templariuszy pw. św. Stanisława Kostki - dany kościół Templatiuszy © amiga

Chwarszczany - kościół Templariuszy © amiga

Wnętrze kościoła się nie zachowało, a szkoda.... © amiga

Zabudowania przy kościele w Chwarszczanach © amiga

Boleszkowice - kościół pw. św. Antoniego Padewskiego © amiga

Piękna okolica :) © amiga
Do celu jest coraz bliżej, drogi są różne, ale nie ma bruku z czego jesteśmy zadowoleni :) Główna droga prowadzi przez Mieszkowice trochę bokiem, ale sposób ułożenia zabudowań wskazuje, że może to być coś bardziej zabytkowego. Widać centralny plac i rozchodzące się dookoła drogi. Ciekawe jak to się zachowało. Wjeżdżamy więc do centrum i.... muszę przyznać, że miasteczko jest niesamowicie zadbane, jest piękne, tylko mieszkańców coś nie widać... Choć przy tej temperaturze i o tej godzinie nie powinno nas to dziwić. Zahaczamy jeszcze o kościół... Udaje się wejść na galerię przy organach... Kilka zdjęć, próbuję zaśpiewać Ave Maria, ale wokalista ze mnie żadne... Cóż.. wychodzimy na zewnątrz... I jedziemy do Morynia. To ledwie kilkanaście km drogi, ale ta pnie się pod górkę, w zasadzie bez przerwy mamy ten jeden, dwa stopnie...  

Centrum Mieszkowic © amiga

Kościół w Mieszkowicach © amiga

Zabudowania przy kościele w Mieszkowicach © amiga

Wnętrze kościoła © amiga

Widok na główną nawę z galeri © amiga

Jezioro Morzycko © amiga
W Moryniu zaczynamy od odszukania kwatery... mimo błędu w oznaczeniu ma mapach googlea odnajdujemy to miejsce. Witamy się w właścicielem, starszym panem i udajemy się do pokoju. Tam zaskoczenie. Pokój był dawno nie sprzątany. Widać w wielu miejscach pajęczyny. Za tą kasę, gość mógłby się postarać. Naprawdę starczyła by godzina bądź 2 by doprowadzić to do dobrego stanu.. 
Cóż... Na dokładkę gdy przypomniałem sobie rozmowę, że gość musi sprawdzić w grafiku czy ma wolne pokoje, krew mnie zalewa... Na całą posiadłość byliśmy tylko my... Jakieś jaja... Ale później już w domu sprawdziłem, że chyba mieszkańcy Morynia mają zbyt duże mniemanie o sobie. Wiem, że gdybyśmy mieli namiot, to olalibyśmy to miejsce. Nad jeziorem też jest pięknie ;)


Pod kościołem pw. św. Ducha w Moryniu © amiga

Kościół w Moryniu © amiga

Fontanna Wielkiego Raka w Moryniu © amiga
Po zakwaterowaniu ruszamy do centrum, zobaczyć cokolwiek i zrobić zakupy. Zaskoczeniem jest to, że w zasadzie wszystko jest zamknięte, poza lodziarnią i małym sklepikiem z totkiem. Tam na szczęście udaje nam się zrobić drobne zakupy, była woda i kilka innych drobiazgów. Ale o pieczywie, jajach czy o warzywach możemy zapomnieć... 

Na chwilę zatrzymujemy się w lodziarni, kolejka jak diabli, ale warto było. Lody są pyszne :) Przy okazji dowiadujemy się, że na stacji też jest sklepik... Cóż jedziemy specjalnie nie licząc na sukces... Gdy docieramy na miejsce okazuje się, że nie ma prądu ;) Nic nie możemy kupić. Wracamy na kwaterę. 

Tutaj też nie ma prądu. Okazuje się, że cały Moryń ma zaciemnienie ;) Na szczęście nie trwa to długo, udaje nam się zrobić zupę na tym co mamy, zjeść, wykąpać się i ustalić plan na kolejny dzień, przy okazji znajdujemy i rezerwujemy kolejny nocleg... 

Dzień był męczący, w TV leci mecz... 



Część relacji jest na stronie PodPrad.info, opisany trochę innej perspektywy niż na blogach BS...