Wyprawa wzdłuż zachodniej granicy z Karoliną - dzień 3

Kolejny dzień, kolejna wczesna pobudka, choć dzisiaj zbieranie idzie nam sporo wolniej ;) Chyba to efekt wczorajszego lekkiego przegięcia trasą, dokładniej jej długością i temperaturą z którą musieliśmy walczyć. 

W hotelu i przystawkach jeszcze wszyscy śpią. Patrząc po parkingu, to sporo rowerzystów pojawiło się na nocleg :). Podejrzewam, że jesteśmy pierwsi który jadą dalej. Śniadanie hotelowe jest o godzinie 8:00 czy może 9:00. Nie ma mowy byśmy na nie czekali. O 5:53 wychodzimy za bramę spakowani, najedzeni, napici i mający nadzieję, że dzisiaj trasa będzie krótsza.

Początek zaplanowaliśmy po polskiej stronie aż do Łęknicy gdzie zamierzamy wrócić na niemiecką stronę. 
Po kilku km marzymy o asfalcie, kocie łebki niestety strasznie uprzykrzają jazdę, strasznie nas spowalniają, liczniki miejscami pokazują 10-11 km/h szybciej z sakwami się nie da. Gdy pojawia się asfalt musimy rozluźnić nieco nadgarstki... dać odpocząć ręką...  Koszmarna droga... 

Docieramy jednak do miejsca dla którego warto było się pomęczyć, to teren po starej zalanej kopalni Babina... W tej chwili to rezerwat i ścieżka geoturystyczna. Całość to szutry, ale przyjemnie się po tym jedzie, na dokładkę co kilkaset metrów jest miejsce postojowe z takimi widokami, że chce się krzyknąć WOW... Przy ścieżce co jakiś czas widzę grzyby, głównie niejadalne, choć widziałem też smardza, po raz pierwszy w życiu... Mijam go jednak, po co mi jeden grzybek.. ;)


W razie czego można naprawić rower :) © amiga

Żegnamy się z naszym miejscem noclegowym © amiga

Myślałem, że takie drogi odeszły już do historii, a tutaj są na porządku dziennym © amiga

Poranek na polskich drogach © amiga

Trasa Geoturystyczna „Dawna Kopalnia Babina” © amiga

Wózki kopalniane © amiga

Kolorowe jeziorka o świcie © amiga

Ciekawe formy geologiczne © amiga

Warto było tutaj przyjechać o takiej porze © amiga

Prócz nas nie ma tutaj nikogo © amiga

Promień słońca oświetlił Anioła :) © amiga

Nad stawem w zalanej kopalni © amiga

Pięknie tutaj © amiga

Słonko już grzeje © amiga

Rowerki dzielnie czekają © amiga

Uśmiechnięta jak zwykle :) © amiga

Zalany las © amiga

Kolejne zalane wyrobisko © amiga
Postoje tu i tam, w sumie przejazd tych kilku km zajmuje nam około godziny... Warto było... Wyjeżdżamy w Łęknicy, miejscowość niczym się nie wyróżnia... gdy widzę jakąś restaurację z napisem śniadania zatrzymuję się, sprawdzam i dowiaduję się, że śniadania wydają po 10:00. Tylko komu? Dla nas 10:00 to pora obiadowa ;) Przy wyjeździe jeszcze krótka wizyta w Biedronce, szybkie uzupełnienie zapasów i ruszamy za granicę. Tam zaskakuje nas piękny zamek z wielkim zadbanym parkiem. Chwilę po nim krążymy, podziwiamy okolicę, budynki i... tracimy szlak z oczu :) 
Mamy mapy więc dość szybko wjeżdżamy na właściwe drogi i wyjeżdżamy z miasta... 

Zamek w Bad Muskau © amiga

Zamek w Bad Muskau © amiga

Zamek w Bad Muskau © amiga

Urząd stanu cywilnego w Bad Muskau © amiga

W kilku miejscach oznaczenia są nieco inne niż na mapie, nowy wariant jest bardziej bez sensu, to niepotrzebny zjazd do rzeki, tylko po to by po 100 metrach zaliczyć podjazd i powrót na główną drogę... Cóż... Od teraz będziemy częściej sprawdzać czy nie ma lepszej i krótszej opcji... Gdy pojawia się punkt postojowy, zatrzymujemy się, pora coś zjeść, z restauracją nie wyszło, ale mamy własny prowiant :) Niebo jest zasnute jeszcze ciemnymi chmurami. Sprawdzam dla zasady radary, ale zarówno one jak i prognozy nie pokazują by miało lać... deszcze już się odsunęły gdzieś dalej... Wygląda na to, że za jakiś czas niebo się "oczyści" i powinno znów być ciepło ;)



Chwila postoju © amiga

Znaleziony grzybek, szkoda, że robaczywy :( © amiga

W nocy padał deszcz © amiga

Chmury trochę straszą © amiga

Ścieżka przy granicy © amiga

Szeroka rzeka © amiga

Strasznie płaska okolica © amiga
Bardzo długi odcinek po wałach i przy wałach trochę zaczyna nużyć, wolę gdy coś się dzieje, gdy krajobraz się zmienia, trak wiec każdy budynek, każde drzewo wyróżniające się na tle pozostałych witamy radośnie. W kilku miejscach zatrzymujemy się choć na chwilę, by odpocząć od monotonii jazdy. Najbliższe "coś" czeka nas dopiero w Forst. Do dziwne miasto... a raczej to co się z nim stało po wojnie. Podobnie jak Zgorzelec, czy Frankfurt, zostały podzielone pomiędzy dwa państwa, ale tutaj... nie odbudowano mostu, mało tego, tutaj po stronie polskiej mimo, że miasto przetrwało nie chciał nikt mieszkać, w efekcie w ciągu kilkunasu lat zabudowania po stronie wschodniej zostały rozebrane. Został tylko zarys zabudować na mapach satelitarnych, widać jak rozchodziły się kiedyś ulice. Chyba jedynie cmentarz jako taki ocalał.. czy może inaczej nie został rozebrany, czy rozkradziony. 

Mimo tego mijając Forst, kilka km za miastem przejeżdżamy na polską stronę. Po głowi chodzi mi postój i napicie się gorącej kawy na stacji, jakiś postój chwila odpoczynku. Jednak gdy widzimy wszystkie ceny w euro, widzimy bazarek i witających nas sprzedawców witających się Guten Morgen, dajemy sobie spokój. Ten kraj jest chory, rozumiem, że z Niemcami warto handlować, ale by robić aż taki cyrk? To nie pierwsze miasto w którymś z czymś takim się spotykamy, ale im dalej na północ tym mam wrażenie, że jest gorzej.



Punkt widokowy przy Nysie © amiga

Chyba elektrownia po polskiej stronie © amiga

Po wałach Nysy © amiga

Jakaś tama? A może mała elektrownia? © amiga

Ogród różany © amiga

Róże z ogrodu różanego w Forst © amiga

Resztki starego mostu w mieście Forst © amiga

Dziwna jest powojenna historia tego miasta, po polskiej stronie zabudowania zostały rozebrane przez mieszkańców... Zniknęło pół miasta © amiga

Pozostałości po moście w mieście Forst © amiga
Wybieramy trasę na skróty w kierunku Gębic gdzie zarezerwowaliśmy nocleg... Jedziemy przez Janiszewice, Mielno i skręcamy na Węgliny, drogą przez las i to był nasz poważny błąd, niby jest bliżej, ale po drodze mamy łachy piasku, to jeszcze jakoś da się przejechać, ale ostatnie 300m to wypłukany przez wodę wąwóz, powalone drzewa uniemożliwiają jazdę, musimy prowadzić, a raczej przenosić rowery. Problemem jest to, że komary z całej okolicy przyleciały na kolację, z chęcią byśmy się dołączyli, gdyby nie to, że to my byliśmy głównym daniem... Karolina odszukuje Off, pryskamy się to nieco pomaga, chmura krążąca dookoła nas nieco rzednie, ale od czasu do czasu i tak znajduje się jakiś bardziej odporny komar który nas dziabie... 

Te kilkaset metrów wykańcza nas... Docieramy do drogi i w nogi... a raczej na koła... Uciekamy... 

I jesteśmy w Mielnie tylko gdzie morze? © amiga

Rowery czekają :) © amiga

Komary chciały nas tutaj zeżreć © amiga

Drewniany mostek :) © amiga

Plac Pamięci Narodowej im. Maksymiliana Kolbego © amiga

Pomnik na Placu Pamięci Narodowej © amiga
Aż do Gębic nie kombinujemy, zostajemy na głównych drogach, na asfaltach z daleka od kniei. Słońce jest dla nas łaskawe, chowa się za chmurkę, lekki wiatr chłodzi nas... Docieramy do agroturystyki w Gębicach... Chwila rozmowy i mamy apartament :) 

Kościół w Gębicach - w zasadzie zabezpieczone ruiny © amiga

Wnętrze ruin kościoła, wygląda na to, że trwają jakieś prace by przywrócić go do życia © amiga

Jakieś zabudowanie przy kościele © amiga

Kościół w Gębicach © amiga

Jeden z nagrobków przy kościele © amiga

Prawdopodobnie tutaj był cmentarz, mogą o tym świadczyć nieliczne rozwalone nagrobki © amiga

Ruiny kościoła w Gębicach © amiga

Nasz nocleg :) © amiga
Zostawiamy sakwy i wsiadamy na rowery, pora na małe zakupy, miejscowy sklep z jakimś strasznie zmierzłym sprzedawcą, widać że raczej z tego się nie utrzymuje. Tutaj nic w zasadzie nie można kupić. Na pytanie czy jest w pobliżu jakiś inny sklep twierdzi, że nie ma... Coś mu nie wierzę, po wyjściu pytam się pana googlea... Ten mówi, że w wiosce obok - niecałe 2 km dalej są 3 sklepy i wszystkie powinny być otwarte.. Tak więc wsiadamy na rumaki i pędzimy dalej. Tam zdecydowanie lepiej to wygląda, zaopatrzenie lepsze a i sprzedawczyni jakby z innej bajki :) 

Wracamy na kwaterę, musimy jeszcze poszukać miejsca na nocleg w dniu jutrzejszym, z grubsza określić trasę. Jest sporo czasu... 


Dla przypomnienia, część relacji jest na stronie PodPrad.info, opisany trochę innej perspektywy niż na blogach BS...